Της Σοφίας Παπασταύρου*
Περίμενα αυτόν τον άνθρωπο που θα γινόταν
«ο άνθρωπος μου» να έρθει στη ζωή μου,
να γίνω κι εγώ ο άνθρωπος του.
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, το κρύο τρυπούσε το κορμί μου, τα χνότα μου προσπαθούσαν να ζεστάνουν τα χέρια μου, το ζεστό κρασί κρατούσε σε μία σταθερή θερμοκρασία το μέσα μου.
Κόσμος γύρω μου, τραγούδια στους δρόμους, μα η ψυχή μου είχε μία αναστάτωση, σα να ήξερε πως κάτι θα γίνει.
Ήρθες δίπλα μου και ήταν σα να γέμισε ο χώρος με φως, το άρωμα σου τόσο μεθυστικό,
δεν ήξερα αν άρχισε να με ζαλίζει το κρασί ή η μυρωδιά σου.
Γύρισες και με κοίταξες, το βλέμμα σου αντάμωσε το δικό μου που ήδη ήταν εκεί και σε κοιτούσε βγάζοντας σπίθες.
Μείναμε να χαζεύουμε ο ένας τον άλλον, μέχρι που τα χείλη μας χαμογέλασαν σα να φαντάζονταν τη συνέχεια.
Από εκείνο το κρύο απόγευμα έγινες το φωτεινό μου αστέρι.
Τα χνότα τα δικά σου ζεσταίνουν τώρα τα χέρια μου.
Τα μάτια σου κρατάνε τη θερμοκρασία μέσα μου,
τα χέρια σου αγκαλιάζουν το κορμί μου.
Εκείνο το βράδυ μου χάρισες την καρδιά σου και από τότε κάθε στιγμή αγγίζεις τρυφερά τη δική μου.
Βιογραφικό συντάκτριας
* https://greekhumans.com/2022/01/16/h-sofia-papastayrou-syntaktria-sto-greekhumans/
Πηγή Εικόνας
Royal Soul https://www.instagram.com/royalsoul____/
Στο Royal Soul μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες «Ρομαντικές Γραμμές»