Του Γεώργιου Κ. Τασούδη*
1.
Ο ήλιος δύει
Κι ανατέλλει
Με καταχνιά
Ή χωρίς.
2.
Αρκούν μια ζωγραφιά του Θεόφιλου
Δυο τρεις αράδες άσματος δημοτικού
Και λίγο Τεριρέμ της Σιμωνόπετρας
Ώστ’ αίφνης να βρεθείς απ’ όπου βρίσκεσαι
Ενώπιος ενωπίω με τα πέντε χιλιάδες χρόνια
ύπαρξής μας.
3.
Σαν τα θεμέλια είν’ ισχυρά.
Σαν ακριβολογούν βαθιά στο χώμα
Που βουλιάζουν με το χρόνο.
Σαν πιάσουν τη συρρίκνωση να κάμουν αγκωνάρι.
Μη θεωρηθεί παράξενο. Μη θεωρηθεί…
Μήτε, αποξενωμένο από αχτίδα ήλιου, όνειρο ατροφικό.
Μη θεωρηθεί παράτολμο. Μήτ’ αλαζονικό.
Από βαθιές ουλές, μαύρα ιζήματα και δάφνες νικηφόρες,
Ως σύμμεικτο του αγέρωχου και του τσαλακωμένου,
Στερέωμα να προβάλλει, αναπάντεχα, π’
Είτε παλάτι στήσεις πάνω του
Είτε τσαντίρι,
Αυτό θα βρει το διηνεκές.
Από τη συλλογή ποιημάτων «Ανοικτό συρτάρι», Ορεστιάδα, 2020
Φωτογραφία: Ρούνης Αριστείδης
* https://greekhumans.com/2021/11/11/o-gewrgios-tasoudhs-syntaktis-sto-greekhumans/