Του Αριστείδη Ρούνη*
Ο ορισμός
«Δημόσια Ιστορία» (Public History στην αγγλική γλώσσα) είναι η μελέτη των τρόπων με τους οποίους το παρελθόν ανασυγκροτείται, διαχέεται και αποτυπώνεται στη δημόσια σφαίρα. Αυτό πραγματοποιείται, μέσα από τις τελετές και τους εορτασμούς, τα μνημεία και τα μουσεία, τα σχολεία και τους άλλους κρατικούς θεσμούς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τον κινηματογράφο, το διαδίκτυο».[1]
Η δυσκολία του ορισμού
Ο ορισμός της δημόσιας ιστορίας δεν είναι απλή υπόθεση. Πρώτον, διότι το εύρος της δημόσιας ιστορίας είναι μεγάλο. Δεύτερον, διότι η δημόσια ιστορία δεν είναι απλώς ένα πεδίο αποκλειστικά ιστορικού ενδιαφέροντος όπως πχ η κοινωνική ή η πολιτισμική ιστορία. Το ενδιαφέρον της δημόσιας ιστορίας είναι α) η σχέση της με το παρόν, πολύ λιγότερο με το παρελθόν και β) η σχέση της με ένα κοινωνικό ακροατήριο που ξεπερνά κατά πολύ τους ιστορικούς.[2]
Στόχος της Δημόσιας Ιστορίας
Η δημόσια ιστορία αποτελεί το πεδίο εκείνο της ιστοριογραφίας που αναπτύσσεται ανεξάρτητα από την ακαδημαϊκή έρευνα. Αποσκοπεί, κατά περίπτωση, στην πληροφόρηση, στην υψηλή εκλαΐκευση, στην καταγραφή της τραυματικής μνήμης. Επιπλέον, στοχεύει στη συσχέτιση μνήμης και ταυτότητας, στην ιστορική αφύπνιση, στην ψυχαγωγία και την καλλιέργεια ενός κοινού, που δεν είχε ποτέ επαφή με την επιστημονική διάσταση της ιστορίας. Σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται ως κίνημα που στρέφει τα φώτα της προσοχής στις φωνές εκείνες που δεν βρίσκουν συνήθως θέση στην παραδοσιακή αντίληψη περί ακαδημαϊκής ιστοριογραφίας.
Σχέση ακαδημαϊκής ιστοριογραφίας – δημόσιας ιστορίας
Παρά ταύτα, η ακαδημαϊκή ιστοριογραφία αρθρώνει αναφορικά με το πεδίο της δημόσιας ιστορίας μια δυναμική και αμφιθυμική σχέση. Αυτό, διότι και οι ακαδημαϊκοί ιστορικοί συμμετέχουν στις διεργασίες παραγωγής ιστορικού νοήματος στον δημόσιο χώρο. Παράλληλα, η επιστημονικοποίηση του πεδίου της δημόσιας ιστορίας σχετίζεται με διεργασίες, όπως η παρουσία των σπουδών της μνήμης ή του τραύματος, των πολιτισμικών σπουδών, της κοινωνιολογίας της κουλτούρας και της πολιτισμικής και λογοτεχνικής θεωρίας και την κοινωνική εμβέλεια της προφορικής ιστορίας.[3]
Πηγές
[1] Ε.Α.Π, ανακτήθηκε από: https://www.eap.gr/education/postgraduate/biannual/public-history/
[2] Εξερτζόγλου Χαρίλ., Εισαγωγή στην Ιστορία, ανακτήθηκε από: https://eclass.aegean.gr/modules/document/file.php/SA202/8%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1%20%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%20%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%20%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1.pdf
[3] Συλλογικό έργο, Η δημόσια ιστορία στην Ελλάδα, Εκδόσεις Επίκεντρο, 2015, παρουσίαση οπισθώφυλλου, ανακτήθηκε από: https://www.politeianet.gr/books/9789604585311-sullogiko-epikentro-i-dimosia-istoria-stin-ellada-245186
Πηγή εικόνας
*Βιογραφικό συντάκτη
https://greekhumans.com/general/