Της Ιωάννας Καλαβρή*
Ζούμε σε μια εποχή που καλώς ή κακώς, δεν έχουν εκλείψει οι μορφές βίας απ’ όπου κι αν προέρχονται και όποιον κι αν έχουν αποδέκτη. Κυρίως δε, δεν έχουν εκλείψει ακόμα οι μορφές βίας που υφίστανται οι άνθρωποι στον εργασιακό χώρο. Αυτό θα αναλυθεί πιο συγκεκριμένα σε αυτό το άρθρο.
Όπως είναι γνωστό, πολλοί από εμάς εργαζόμαστε όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους, αλλά επειδή θέλουμε να εξερευνήσουμε νέα δεδομένα και δυνατότητες καθώς και επειδή η μοντέρνα εργασία προσφέρει ευκαιρίες για κοινωνική ανέλιξη και ολοκλήρωση των προσωπικών μας προσδοκιών. Έτσι λοιπόν, αργά ή γρήγορα, ο κάθε άνθρωπος θα κληθεί να εργαστεί, ώστε να καλύψει κάτι από τα παραπάνω. Παρόλο που η εργασία είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, κάποιοι εργοδότες φαίνεται να εκμεταλλεύονται την φυσική ανάγκη του ανθρώπου για εργασία και τις ενστικτώδεις τάσεις, με σκοπό να αποδοθεί σε αυτούς προσωπικό όφελος. Δεν υπάρχει πιο αισχρό και επονείδιστο πράγμα που μπορεί να κάνει ο τοξικός εργοδότης από το να εκμεταλλευτεί σωματικά ή ψυχικά τον εργαζόμενό του και να του ασκήσει βία, πάσης μορφής και έντασης.
Πολλοί εργοδότες εκμεταλλεύονται τις αντοχές και τα όρια των εργαζομένων τους, τους στραγγίζουν σωματικά και ψυχικά μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν – κι όταν δεν τους είναι πια χρήσιμοι, τους διώχνουν χωρίς δεύτερη σκέψη και τους αντικαθιστούν με κάποιον νεότερο, ικανότερο, προθυμότερο να δεχτεί όλη την πίεση και την εκμετάλλευση με φρούδες υποσχέσεις για την εξασφάλιση του επαγγελματικού του μέλλοντος. Γενιά ανθρώπων ολόκληρη υπομένει σαδιστικά και ψυχικώς ανισόρροπα αφεντικά, με την υπόσχεση ενός μισθού στο τέλος του μήνα, ή την εκμετάλλευση των προσωπικών τους στόχων και φιλοδοξιών. Αυτή η βία έγινε τόσο εγγενής πια, που καιρός θα ήταν να σταματήσει.
Κι όταν τις προηγούμενες δεκαετίες οι παρενοχλήσεις στους χώρους εργασίας και η ψυχική βία ήταν κάτι δεδομένο, αλλά κανείς δεν έβγαινε να το καταγγείλει ή να το υποδείξει, κι έμεναν από φόβο ή από αίσθημα ντροπής μες την σιωπή τους, έγινε ένα θαύμα κάποια στιγμή στη χώρα μας και βγήκαν όλοι- κυρίως γυναίκες αλλά το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί- να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να εισακουστούν, μια φωνή δικαίωσης ενάντια σ’ έναν μάλλον μαύρο κόσμο. Κι ευτυχώς που έγινε αυτό, γιατί δεν περνάμε κάποια πράγματα ως κανονικότητα πια, ξέρουμε πού αρχίζει η νοσηρότητα κι η εκμετάλλευση, αλλά δεν είναι οι φωνές αυτές- δυστυχώς, αρκετές για να καλύψουν το χάσμα ανάμεσα στον φοβισμένο εργαζόμενο και το αλαζονικό αφεντικό. Όχι επειδή λείπει το θάρρος στους εργαζομένους, νομίζω σε αυτόν τον τομέα είμαστε καλύτερα πια, αλλά επειδή το αφεντικό δεν καταλαβαίνει τα όριά του, δεν τιμωρείται και δεν σταματάει να πέφτει στον φαύλο κύκλο της κακοποίησης διότι δεν το καταλαβαίνει ότι βλάπτει, ή χειρότερα, το καταλαβαίνει, αλλά δεν θέλει να το σταματήσει.
Τέλος, θέλει δουλειά το πράγμα, κι όσο υπάρχουν σε θέσεις εξουσίας ψυχικώς ανολοκλήρωτα άτομα, θα εκμεταλλεύονται τη θέση ισχύος τους για να κάνουν κακό στους υφισταμένους τους και στην κοινωνία γενικότερα. Θέλει προσοχή και άγρυπνο πνεύμα, για να μην πέσουμε θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών στον εργασιακό χώρο, που για χάρη του μισθού κάποιοι μπορούν να υποστούν τα πάντα.
Πηγή φωτογραφίας
https://dimosio.gr/synelifthi-gnostos-podosfairistis-gia-viasmo-anilikis/
* https://greekhumans.com/2021/11/19/h-iwanna-kalavrh-syntaktria-sto-greekhumans