Του Κυριάκου Σιδηρόπουλου*
Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» που είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1977 δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. Το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής μεταξύ Βορειοατλαντικής συμμαχίας (NATO) και κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και της σφαίρας επιρροής αυτής, βρισκόταν στο απόγειό της. Πολλοί λαοί βρέθηκαν σε έντονο ιδεολογικό διαφορισμό, που δεν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι ήταν αρκετά δυσθεώρητο σε ποια πλευρά του «Σιδηρού Παραπετάσματος» θα τοποθετούνταν εν συνόλω. Το ενδεχόμενο ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου (Γ΄ΠΠ) και μάλιστα πυρηνικού, είναι κάτι που απεύχονταν οι πάντες.
Το 1962 με την κρίση στην Κούβα, η οποία, παρεμπιπτόντως, συνέβη το διάστημα που διανύουμε και πιο συγκεκριμένα 16 με 28 Οκτωβρίου, ο πλανήτης βρέθηκε πολύ κοντά στο πυρηνικό ολοκαύτωμα το οποίο ευτυχώς αποφεύχθηκε λόγω της ψυχραιμίας κάποιων εκ των συμμετεχόντων. Οφθαλμοφανείς και δίκαιοι λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους το κλίμα ήταν αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό. Το φεστιβάλ του Woodstock καταδεικνύει τη μαζικότητα των τάσεων αυτών. Ο Γαλλικός Μάης, έδωσε πνοή σε αυτό που ονομάζεται αγώνας για την πολιτική ελευθερία κατά του κρατισμού, όντας το πιο σημαντικό επαναστατικό γεγονός του μεταπολεμικού κόσμου.
Σε ελληνικό επίπεδο, η δολοφονία του Τσε Γκεβάρα το 1967, ο πόλεμος του Βιετνάμ, η ανοχή στη δικτατορία των Συνταγματαρχών, η αδιαφορία και επιτηδευμένη απραξία ως προς την τουρκική εισβολή στην Κύπρο απετέλεσαν, μεταξύ άλλων, την καλλιέργεια αντιαμερικανισμού στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ο οποίος σημειωτέον, αφενός εντοπίζεται έως τη σήμερον, και αφετέρου συναντάται, περισσότερο ή λιγότερο, σε άτομα με εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές ιδεολογίες.
Έκτοτε συνθήματα όπως «έξω οι βάσεις του θανάτου», «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», έχουν πλέον αρχίσει να ξεθωριάζουν. Εν γένει η στάση έναντι των σύγχρονων ΗΠΑ, όπως βέβαια και η εξωτερική πολιτική τους έχει, φαινομενικά τουλάχιστον, εξορθολογιστεί. Οι υπαρκτές αντιπαραθέσεις με Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Βόρειο Κορέα και τζιχαντιστές έχουν χαρακτήρα αμιγώς γεωπολιτικό και επεμβατικό, αλλά όχι ιδεολογικό. Η απαλλαγή από τον ιδεολογικό κίνδυνο του κομμουνισμού και η κατάρρευση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών συντέλεσε καταλυτικά προς αυτό.
Η βελτίωση της ελληνικής κοινής γνώμης έναντι των ΗΠΑ έγκειται στην αλλαγή της στάσης τους απέναντι στην Τουρκία ως απόρροια της καταφανούς πλέον στήριξης της τελευταίας σε ακραίες, φονταμενταλιστικές οργανώσεις. Παρατηρείται, μια ιδεολογική σύγκλιση μεταξύ της χώρας μας και της υπερδύναμης η οποία συγκυριακά ενισχύει και μεγεθύνει το υπόβαθρο της γεωστρατηγικής σχέσης των δύο χωρών. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταστήσει το δυνατόν λιγότερο εύθραυστη τη σχέση αυτή, με κορωνίδα των προσπαθειών, την υπογραφή της επέκτασης της Mutual Defense Cooperation Agreement (MDCA), ελληνιστί, Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδος – ΗΠΑ.
Ας μην λησμονείται όμως, ότι οι ισορροπίες είναι ευαίσθητες στη «γεωπολιτική σκακιέρα» και αν και η διπλωματία είναι μια ικανότητα χαρακτηριστική των Ελλήνων, ανατρέπονται και στρέφονται εναντίον ή υπέρ, κατά τη διανυθείσα αυτή στιγμή.
Πηγή εικόνας