Της Ιωάννας Σταθοπούλου*
Στο χείλος του γκρεμού κρεμόταν η φωνή μου.
Σαν ήχος που αντηχούσε ένα τραγούδι θλιβερό.
Συνεχόμενες νότες από μονότονα μικρά απελπισμένα αντίο που ούρλιαζαν για βοήθεια σιωπηλά.
Συνοδευόμενα με τους λυγμούς που βγαίνανε με μπάσο τόνο από τους αεραγωγούς του κάθε πνεύμονα.
Κοιτούσα από εκεί ψιλά την άκρη του ορίζοντα, να απλώνεται ελεύθερα στου ουρανού την πάχνη.
Ήθελα να τραβήξω σε αυτήν την ευθεία μια τελική κόκκινη γραμμή, στο όλα και στο τίποτα.
Και να πετάξω στο κενό με χέρια ορθάνοιχτα, γνωρίζοντας πως η πτώση θα ήταν στο επόμενο βήμα ένα θανατηφόρο χτύπημα.
Αλλά δείλιασα στο παράκουσμα μιας πλάνης.
Νόμισα πως άκουσα μια ηχώ να με φωνάζει.
Να με καλεί πίσω στο δικό σου μονοπάτι.
Αυτό που οδηγούσε στο γνώριμο αδιέξοδο μιας ζάλης.
Έκανα να κοιτάξω πίσω, μα ο φόβος με έσπρωξε με βία στο κενό.
Για να γλιτώσω μου είπε από τα κενά μιας κενής πραγματικότητας και πραγματικά γλίτωσα…
Πηγή εικόνας
https://www.awakengr.com/pos-na-pite-oristika-antio-se-oti-den-ine-pia-sti-zoi-sas/
*Βιογραφικό συντάκτριας
https://greekhumans.com/i-hwanna-stathopulu-sintaktrha-sto-greekhumans/