Της Καλλιόπης Τσίνα*
Το Netflix αποτελεί πια ένα φαινόμενο, ένα «ζωντανός οργανισμός», ο οποίος έχει δημιουργηθεί προκειμένου να φέρει τον κινηματογράφο σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Είναι μια εταιρεία που δημιουργήθηκε για να καλύψει τις ανάγκες ενός τηλε-δισκοπωλείου. Βέβαια, απέκτησε δική της ταυτότητα και δύναται να δημιουργήσει διεξόδους, που οι ιδρυτές της δεν έχουν προβλέψει.
Ας δούμε ιστορικά τι συνέβη. Η βαριά βιομηχανία του Hollywood κατόρθωσε να κυριαρχήσει στην παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (Α΄ΠΠ). Η «Warner Brothers», η «20th Century Fox» κυριαρχούν μέχρι και τον 20ο αιώνα. Διαμορφώνουν το φαινόμενο μιας μαζικής κουλτούρας, δίνοντας ακόμη μια διάσταση στην έβδομη τέχνη, αυτή του ρόλου της ως ΜΜΕ. Όσο μεγαλύτερη είναι η διάδοση των κινηματογραφικών προϊόντων, τόσο αυτά διαμορφώνουν μια σύγχυση στην διάκριση του Κινηματογράφου και της μαζικής κουλτούρας.
Το Netflix έναν αιώνα μετά, αλλάζει τα δεδομένα, προσφέροντας το ευρύ πελατολόγιό του σε όλες τις κινηματογραφικές παραγωγές ανά τον κόσμο. Μέσα από τον πλουραλισμό προσφέρει ένα νέο δεδομένο. Αυτό είναι η αυθεντική προτίμηση του καταναλωτή, αλλά και η έκφραση όλων των πολιτισμών μέσα από τον νέο κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος σαφώς ήταν πάντοτε ένα εργαλείο προπαγάνδας, ένα εργαλείο πληροφόρησης, ένα εργαλείο πολιτιστικής πολιτικής.
Ειδικότερα, πολλές κυβερνήσεις χρηματοδοτούν την προβολή της χώρας τους στον υπόλοιπο κόσμο μέσω των ταινιών και των σειρών. Τι γίνεται όμως με την άλλη πλευρά; Με άλλα λόγια, τι προτιμούν οι θεατές; Η απάντηση είναι απλή. Πρόκειται για μια αμφίδρομη ανατροφοδότηση. Η διάδραση είναι μια διέξοδος που προσφέρει το Netflix με μια αμεσότητα που δύναται να προσφέρει «τον παλμό των προτιμήσεων». Την απάντηση αναφορικά με τη σύγχρονη επικαιρότητα έρχονται να δώσουν σειρές όπως το Squid Game.
Η νοτιοκορεάτικη σειρά καθήλωσε παρά τις προσδοκίες χρησιμοποιώντας μια σειρά από παιδικά παραδοσιακά της παιχνίδια. Η τοποθέτηση του στοιχείου της παιδικότητας σε ταινίες που προβάλλουν το θάνατο, αποτελεί ένα αέναο ψυχολογικό δίπολο στην ανθρώπινη ψυχολογία. Η αθωότητα και τα όνειρα των παιδικών χρόνων διασκορπίζονται κυνικά από την ενήλικη ζωή και αυτή την κυνικότητα oι σεναριογράφοι Hwang Dong-hyuk και Yeong-su Oh τοποθετούν ως δίλημμα στο οποίο πρέπει να ισορροπήσουν ψυχικά οι ήρωές τους.
Επιπρόσθετα, τα σκηνικά με τα υπερμεγέθη παιχνίδια, έχουν το ρόλο να αντικαταστήσουν σε μέγεθος τον σύγχρονο οικονομικό κόσμο των υπερχρεωμένων πολιτών. Αντικατοπτρίζουν το παιχνίδι της ενηλικίωσης που έχει στήσει η σύγχρονη παγκόσμια οικονομία στον έξω από το Squid Game κόσμο. Στο παιχνίδι θανάτου, το χρήμα είναι βασικό κίνητρο, στη ζυγαριά όμως απέναντί του τοποθετούνται οι ανθρώπινες σχέσεις και η ηθική. Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, προς τούτο και ο Lee Jung-Jae διατήρησε την ηθική του, αποστράφηκε μέχρι τέλους τα χρήματα, που δε χρησιμοποίησε ακόμη και μετά τη νίκη του.
Η στολή και η ομαδοποίηση αποτελούν ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται στις οθόνες του σύγχρονου αυτού κινηματογράφου όπως το La casa de Papel, το Ozark, το Locked up, το Elit κ.α.. Απέναντί τους είναι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και οι ανελαστικοί όροι που ισχύουν για τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Προσιδιάζει με σειρές όπως το La casa de Papel, που επίσης γνώρισε μεγάλη αποδοχή από το κοινό.
Πηγή εικόνας