Λίγο διάστημα πριν από τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου εντοπίζουμε δύο βασικά λάθη που κάνουμε οι περισσότεροι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EE). Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο σφάλμα που διακρίνουμε είναι ότι τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ταυτίζονται με το σκηνικό της εκάστοτε πολιτικής αρένας κάθε κράτους. Ουσιαστικά, θα λέγαμε πως ταυτίζουν τις ευρωεκλογές με τις εθνικές εκλογές ψηφίζοντας το κόμμα που πιστεύουν ότι θα δώσει λύσεις σε ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα, αδυνατώντας να συνδέσουν τη χώρα τους με την Ευρωπαϊκή Ένωση .Θα μπορούσαμε να πούμε πως παρατηρείται ανυπαρξία ευρωπαϊκής συνείδησης. Παράλληλα, τα ίδια τα κόμματα που συμμετέχουν στις ευρωεκλογές αντιμετωπίζουν την εκλογική αναμέτρηση ως προάγγελος των εθνικών εκλογών και ένδειξης υπεροχής στο πολιτικό σκηνικό της κάθε χώρας.
Δεύτερον, για πολλούς πολίτες οι ευρωεκλογές αποτελεί μια ” χαλαρή ψήφο” ή καθόλου ψήφο (αποχή) ,κάτι που σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να θεωρείται έτσι, καθώς σε πολύ μεγάλο βαθμό η ζωή μας αποφασίζεται εκεί. Οι περισσότεροι θεωρούν τις ευρωεκλογές ” υποδεέστερες” από τις εθνικές εκλογές ή τις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης. Τα κράτη- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι δυνατόν να ανταπεξέλθουν μόνα τους στη σημερινή κοινωνία με τις πολυδιάστατες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Η σημασία των επικείμενων ευρωεκλογών είναι τεράστια, ειδικά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο που παρατηρείται μεγάλη ανάπτυξη αντιευρωπαϊκών και λαϊκίστικων αντιλήψεων και αύξηση των ακροδεξιών κομμάτων που θέτουν σε μεγάλο κίνδυνο την ευρωπαϊκή ένωση δηλητηριάζοντας ταυτόχρονα την δημοκρατία και την λαϊκή κυριαρχία.
Η σημασία των ευρωεκλογών
Ο θεσμός των ευρωεκλογών έχει ως στόχο την ανάδειξη ατόμων ικανών να εκπροσωπήσουν την χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προάγοντας τους στόχους και τις αξίες της ευρωπαϊκής ένωσης και προστατεύοντας τα εθνικά μας συμφέροντα σε μια κρίσιμη περίοδο όπου η χώρα μας αντιμετωπίζει συνεχώς προκλήσεις στην οικονομία με την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις και την διασφάλιση των εθνικών μας συνόρων. Όπως η ίδια η ευρωπαϊκή ένωση έτσι και οι ευρωεκλογές είναι βαρύνουσας σημασίας για το μέλλον μας ως χώρα. Η ευρωπαϊκή ένωση λειτουργεί ως φάρος δημοκρατίας , ισότητας, ελευθερίας , ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι τρέχουσες γεωπολιτικές προκλήσεις, όπως ο πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος μεταξύ Ρωσίας-Ουκρανίας την ίδια ώρα μάλιστα που η εμπόλεμη σύρραξη στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζει να μαίνεται, καθιστούν το διακύβευμα ακόμα μεγαλύτερο.
Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι απλά ένας θεσμός , η Ευρωπαϊκή Ένωση είμαστε εμείς ανήκουμε σε αυτήν και θα πρέπει να εκπροσωπήσουμε την χώρα μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με άτομα άξια της ευθύνης αυτής. Πολλοί από εμάς αναρωτιούνται: ”Γιατί να ψηφίσω ..;Δεν με ενδιαφέρει η Ευρώπη …Έτσι κι αλλιώς δεν αλλάζει κάτι…”
Η αποχή είναι λάθος επιλογή! Η εναντίωση που επιθυμεί να εκφράσει ο πολίτης για την τωρινή κατάσταση της χώρας του στο εσωτερικό ή αλλιώς η ”τιμωρία” σε κάποιο κόμμα δεν πραγματώνεται μέσα από τη αποχή στις εκλογές για την εκπροσώπηση της χώρας μας ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Αντιθέτως, απαιτείται η συμμετοχή όλων σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση και θα πρέπει να ψηφίσουμε συνειδητά επιλέγοντας άτομα με εθνική συνείδηση, γνώσεις ,πείρα επί των ευρωπαϊκών θεμάτων ,ώστε να προβάλλουν την χώρα μας , να υπερασπιστούν τα εθνικά μας συμφέροντα και να έχουν το θάρρος και την δύναμη που χρειάζεται για να τιμήσουν την ελληνική ιστορία και όχι να την αλλοιώσουν με τις πράξεις τους ή την απραξία τους .
H ιστορία της ΕΕ
Το 1945 ο Winston Churchill περιέγραψε την Ευρώπη σαν ένα σωρό ερειπίων ,ένα νεκροτομείο, ένα έδαφος πρόσφορο για την εξάπλωση λοιμών και την καλλιέργεια μίσους .Ένα χρόνο αργότερα στο λόγο που εκφώνησε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης πρότεινε ως λύση, σαν θεραπεία << να αναδημιουργήσουμε την Ευρωπαϊκή Οικογένεια …και να της εξασφαλίσουμε μια δομή μέσα στην οποία να μπορεί να ζήσει με ειρήνη, ασφάλεια και ελευθερία …ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης >>.Με το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζει γρήγορα και εντείνεται ο Ψυχρός Πόλεμος, ένα πόλεμος με μείζων πολιτικο-ιδεολογική σύγκρουση που ουσιαστικά χωρίζει τον κόσμο σε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Κυριαρχούν πολιτικά οι δύο υπερδυνάμεις οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση , ενώ την αδυναμία των δυτικοευρωπαϊκών χωρών επιτείνει η αμφίβολη ιδεολογική τους θέση και η άσχημη οικονομική τους κατάσταση, καθώς οι πολεμικές καταστροφές τις οδήγησαν στα όρια της εξαθλίωσης και αποδυνάμωσης και τις υποχρεώνουν να αρχίσουν ξανά εκ του μηδενός. Οι πρώτες προτάσεις συσπείρωσης των ευρωπαϊκών χωρών είναι αρκετά φιλόδοξες με έντονο πολιτικό χαρακτήρα, οι οποίες οδηγούν σε διεθνείς οργανισμούς χωρίς θεσμική πρωτοτυπία με σαφή ιδεολογική χροιά.
Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον δημιουργήθηκε το 1950 η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα , η οποία αρχίζει να ενώνει οικονομικά και πολιτικά τις ευρωπαϊκές χώρες για τη εκμετάλλευση Άνθρακα και Χάλυβα στη Γαλλία και Γερμανία με την δυνατότητα συμμετοχής και άλλων κρατών της Ευρώπης. Στις 25 Μαρτίου 1957 ανακοινώθηκε η συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας ΕΚΑΕ, πιο γνωστή σαν Ευρατόμ , η οποία απέβλεπε στη δημιουργία μιας κοινής αγοράς πυρηνικών υλικών και εφοδίων, στην κατάρτιση κοινής πυρηνικής νομοθεσίας ,στην εγκατάσταση ενός κοινού συστήματος εφοδιασμού σε πρώτες ύλες, ενός συστήματος για την ειρηνική χρησιμοποίηση της πυρηνικής ενέργειας και των κοινών κανόνων ασφαλείας , υγιεινής του πληθυσμού και των εργαζομένων έναντι της ραδιενέργειας. Σημαντικό στοιχείο της Συνθήκης είναι ο συντονισμός των ερευνητικών προγραμμάτων των κρατών μελών. Μαζί με την συνθήκη της Ευρατόμ τα έξι αρχικά κράτη μέλη( Βέλγιο, Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία) υπέγραψαν στις 25 Μαρτίου 1957 την συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας ΕΟΚ ή Κοινή Αγορά, η οποία καθιέρωσε τον συντονισμό της κοινής αγοράς και επέτρεπε την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων, κατά τα πρότυπα του Διαφωτισμού και της επιγραμματικής εκφράσεως laissez faire, laissez aller, laissez passer.
Η Ελλάδα μέρος της ΕΕ
Με την πτώση του Βερολίνου δημιουργούνται νέα πολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη ,καθώς η επανένωση της Γερμανίας παίζει σημαντικό ρόλο στην εμβάθυνση της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Επομένως, το 1967 με την Συνθήκη Συγχωνεύσεως οι τρείς Κοινότητες απέκτησαν ενιαία και ολοκληρωμένη θεσμική δομή .Τα επόμενα χρόνια οι Κοινότητες διευρυνθήκαν με την είσοδο και άλλων κρατών , φθάνοντας στην δεκαετία του 80’ με την προσχώρηση της Ελλάδας. Συγκεκριμένα ,στις 28/05/79 υπογράφθηκε η Συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες ,με βασικό πρωταγωνιστή, τον πολιτικό που οραματίστηκε και δούλεψε για την ένταξη της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την αξέχαστη φράση του Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν στην τελετή υπογραφής της συνθήκης «Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα δεν θα ήταν Ευρώπη …>.Η ΕΕ ιδρύθηκε επίσημα στις 1η Νοεμβρίου 1993 με την Συνθήκη του Μάαστριχ (επίσημα γνωστή ως συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση).
Μπορείτε να δείτε το σχετικό άρθρο για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ εδώ
https://greekhumans.com/the-maastricht-convention/
Το 1997 υπογράφθηκε η Συνθήκη του Άμστερνταμ που είχε ως στόχο την δημιουργία αρχών και ευθυνών στα πεδία της κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, ενώ δύο χρόνια αργότερα καθιερώνεται το ενιαίο νόμισμα της Ένωσης , το ευρώ αντικαθιστώντας τα εθνικά νομίσματα σε 11 κράτη μέλη (Ευρωζώνη) , όπου το 2001 προσχώρησε σε αυτή και η Ελλάδα.
Στις 1 Φεβρουαρίου 2003 με την εφαρμογή της Συνθήκης της Νίκαιας δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία των θεσμικών οργάνων της Ένωσης (Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Συμβούλιο της ΕΕ ,την Ευρωπαϊκή Επιτροπή , το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο ) λόγω της διεύρυνσης της με την προσχώρηση κρατών. Το 2007 υπογράφθηκε η Συνθήκη της Λισαβόνας ( Μεταρρυθμιστική Συνθήκη ) απονέμοντας νομική προσωπικότητα στην Ένωση και μεταξύ των άλλων σημαντικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, συγκαταλέγονται η νομική δεσμευτικότητα του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων ,η προοπτική ένταξης της Ένωσης στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση προστασίας δικαιωμάτων του ανθρώπου και θεμελιωδών ελευθεριών και η αναβάθμιση του ευρωπαϊκού ρόλου των εθνικών κοινοβουλίων.
Πηγή φωτογραφίας
Αλεξία Χαρακίδα
Υποψήφια Διδάκτορας Νομικής και Πολιτικής Επιστήμης