Της Ρομίνας (Νικολέττας Ρεπάνη)*
Ένα υπέροχο πλάσμα!
Η καρδιά της σπινθηροβόλα, αγέρωχη, ατίθαση
και μοσχοβολιστή!
Η οικογένειά της, είναι ο λόγος της που ζει,
ο άντρας της και τα παιδιά της.
Εκείνος το νοιώθει,
σαν τον κλείνει στο στήθος της
και διπλώνει γύρω του τα χέρια της ,
φτερούγες αγγέλου που τον τυλίγουν
πότε με μαλακό ,ήρεμο αγκάλιασμα
και πότε με πυρωμένο απ’ την λάβα του έρωτα,
ενός έρωτα μοναδικού, μόνο για ‘κείνον.
Το φιλί της το δίνει μόνο σ’ εκείνον που ποθεί,
σε ‘κείνον που μπορεί να παίζει στα χέρια του το σώμα της σαν βιολί,
όταν πετάει την πανοπλία από πάνω της
κι αφήνεται λεύτερη στα χέρια του
να την αγαπήσει, να την ποθήσει, να την γευτεί.
Αυτό της δίνει δύναμη!
Μάνα!
Το γέλιο των παιδιών της ηχεί
σαν κελάηδισμα γλυκόλαλου αηδονιού στ’ αυτιά της.
Λατρεύει να χτενίζει πλεξούδες τα μαλλιά απ’ τις κόρες της,
λατρεύει να τις ντύνει με πολύχρωμα φορέματα,
να στέλνει στις τέχνες τα παιδιά της,
να φροντίζει τους γιούς της.
Δίνει απλόχερα την αγάπη της
σαν τριανταφυλλιά γιομάτη ευωδιές με πολλά όμορφα μπουμπούκια!
Οι άγγελοι κατεβαίνουν σαν τραγουδάει
και στήνουν χορό γύρω της .
Τα ποτάμια χαμηλώνουν τα νερά τους όταν περνάει
για να μην πληγώσουν τα λεπτεπίλεπτα πόδια της.
Τα βουνά λυγίζουν καθώς ανοίγει τον κόρφο της
κι οι ολόχρυσες λιαχτίδες δαφνοστεφανώνουν τα μαλλιά της.
Γυναίκα!
Οι ποιητές σε έκαναν Μούσα, Θεά!
Τραγούδια γράφτηκαν για σένα ακόμα και για το πιό μικρό
στοιχείο της ύπαρξής σου!
Γυναίκα η μάνα Γη!
Γυναίκα η των αγρών, η εργάτρια, η ράφτρα, η υπηρέτρια,
η υπουργός, η βουλευτής ,η αστροναύτης!
Μάνα, Γυναίκα, Αδερφή, Γιαγιά στο τέλος….
Σαν γκριζάρουν τα μαλλιά σου ατίθασα,
σαν βαραίνουν οι πλάτες σου από την πείρα…
Τότε που λαχταράς τόσες ιστορίες να πεις απ’ την ζωή σου,
τότε που γίνεσαι η ίδια… Ιστορία!
Θα είσαι στ’ αλήθεια τυχερή αν..
ζει ακόμα ο άντρας σου και συντροφεύει τα γεράματά σου,
αν σου ξεμείνει ένα σπίτι δικό σου απ’ όσα έφτιαξες
και αν…
δεν σε πετάξουν στα αζήτητα τα παιδιά σου,
εκεί όπου ανάμεσα στα φάρμακα, την άνοια …
χάνεις την υπόσταση, την αξιοπρέπειά σου.
Τότε που λαχταράς να δεις δικά σου πρόσωπα αγαπημένα ,
ν’ αγγίξεις χέρια αγάπης κι αντικρίζεις μόνο το ψυχρό λευκό του τοίχου ,της κουρτίνας, των σκιών…
Μένει άδεια η αγκαλιά, που ήξερε να δίνει μόνο Αγάπη.
Τα χείλη απομένουν στεγνά, σαν δεν βρίσκουν μαλλιά να φιλήσουν.
Τα χέρια σταυρώνονται πάνω στο στήθος και μένουν βουβά,
αυτά που κάποτε έκαναν καρδιές να γελάνε.
Γυναίκα!
Είσαι το στολίδι της ζωής!
Η κινητήριος δύναμη της Γης!
Άραγε πόσες από μας το θυμόμαστε ακόμα;
Ρομίνα 2019
Πηγή εικόνας
https://mensbible.gr/17-kritiria-gia-na-epilexis-ti-sosti-gyneka/
Μπορείτε να δείτε τις Σκέψεις και τα Ποιήματα της Ρομίνας εδώ
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063454604305
Διαβάστε κι άλλα ποιήματα στην ιστοσελίδα μας εδώ
https://greekhumans.com/category/small-texts/poems/
* Βιογραφικό συντάκτριας
https://greekhumans.com/h-nhkolaitta-raipanh-sintaktrha-sto-greekhumans/