ΚοινωνικάΣύντομα Γραφόμενα

Περί αλήθειας και δημοσιογραφίας

by GreekHumans
written by GreekHumans

Της Ελένης Τσιάβο*

Το επάγγελμα του δημοσιογράφου χαρακτηρίστηκε πολλές φορές ως λειτούργημα και εν μέρει όχι αδίκως.

Η διαπίστωση αυτή στηρίχτηκε στο γεγονός ότι χρέος του κάθε δημοσιογράφου αποτελεί να αποκαλύπτει και να υπερασπίζεται με πάθος την αλήθεια, να υπογραμμίζει την αξία της αυθεντικής δημοκρατίας, να ενημερώνει και να ευαισθητοποιεί την κοινωνία προβάλλοντας τα γεγονότα βάσει της ηθικής και των αρχών της δημοσιογραφίας.

Μα πάνω απ’ όλα βάζοντας στην άκρη το προσωπικό «Εγώ» του.

Η εφαρμογή του κώδικα δεοντολογίας συνοψίζεται στο σεβασμό του ανθρώπινου προσώπου, του κοινωνικού συνόλου, και στην υπηρέτηση του γενικού συμφέροντος όλων των πολιτών, με ακρογωνιαίο λίθο την προάσπιση της Δημοκρατίας.

Θα μιλήσω και για την «μαγεία» του δικαστικού ρεπορτάζ.

Η αποκάλυψη θεμάτων που απασχολούν την επικαιρότητα με ορθή επιχειρηματολογία αλλά και με «αποδείξεις» θέτουν σε καθημερινή εγρήγορση τον δικαστικό συντάκτη που λειτουργεί ως τη φωνή του νόμου και της δικαιοσύνης.

Θα πρέπει ως δημοσιογράφος να διακρίνεσαι για την αξιοπιστία, την εγκυρότητα, το θάρρος σου.

Αυτό καθώς πολλές φορές θέματα του ρεπορτάζ θα σε λυγίσουν και θα αναγκαστείς να κολυμπήσεις γρήγορα σε βαθιά νερά. Μπορεί να κλάψεις, να θυμώσεις με περιπτώσεις και υποθέσεις που συγκλονίζουν το ευρύ κοινό και ξεπερνούν τα όρια της κοινής λογικής. Πρέπει ωστόσο να σταθείς αγέρωχος στο ύψος σου και να γράψεις την πραγματικότητα ως έχει.

Δίχως μεροληψία, δίχως υποκειμενικότητα.

Η ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι ασύδοτος και να μιλάς ή να γράφεις δίχως επιχειρήματα ή να στηρίζεσαι σε ένα φανταστικό σενάριο λόγω άμεσων συμφερόντων.

Με τεράστιο κεφάλαιο το ζήτημα των «fake news» που αμαυρώνουν την ουσία της ειδησεογραφίας…

Πώς όμως δεν γίνεσαι «συνένοχος» ως δημοσιογράφος σε αυτό το άσχημο παιχνίδι του ψεύδους;

Σημαντικά στοιχεία που δεν πρέπει να παρακάμπτονται και να καθρεφτίζουν την ποιότητα της δουλειάς σου είναι η γνώση,  η βαθιά μελέτη και αναζήτηση σπιθαμή προς σπιθαμή των υποθέσεων.  Είναι οι πολίτες (ως ακροατές ή αναγνώστες) που έχουν το δικαίωμα στην πραγματική, καθαρή, ενημέρωση και αυτό πρέπει να είναι ο θεμελιώδης σκοπός και η πετυχημένη συνταγή του δικαστικού (και όχι μόνο) ρεπορτάζ.

Δημοσιογραφία θα πρέπει να σημαίνει αφιλοκέρδεια, με «όπλο» την ειλικρίνεια και το ήθος για την προβολή της πραγματικότητας. Και αν όλα αυτά μοιάζουν ιδεατά σε έναν κόσμο που διαρκώς αμφισβητείται- με τις αξίες να αλλάζουν όπως και οι εποχές- θα πω, πως υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Τρανταχτά εξάλλου παραδείγματα συναδέλφων το επιβεβαιώνουν μέσω της δουλειάς και της αξιοπρέπειας τους.

1η δημοσίευση εδώ

https://dikastirio.com/

Πηγή Φωτογραφίας

https://dikastirio.com/peri-alithias-ke-dimosiografias/

* Η Ελένη Τσιάβο είναι δημοσιογράφος

0 comment 63 views
0 FacebookTwitterEmail
ΑναγγελίεςΒιβλιοπροτάσεις

RESTART – σχολιασμός από τον Σίμο Ζαγκανίκα

by GreekHumans
written by GreekHumans

«Το άλογο, που θα σε γκρεμίσει από τη σέλα πρέπει να το ξανακαβαλικέψεις, για να αναλάβεις και πάλι τα χαλινάρια (τον έλεγχο) στο ταξίδι της ζωής». Διδακτικό, το έλεγε ο πατέρας μου για τις άτυχες στιγμές και για τις ατελέσφορες προσπάθειες μας! Ώστε να μην απογοητευόμαστε, αλλά να επιχειρούμε ξανά και ξανά, μέχρι να τα καταφέρουμε. Αγγλιστί “Restart” που θα πει επανεκκίνηση.“Restart” επιγράφεται και το τρίτο βιβλίο της κυρίας Μαίρης Φιλιππίδου Κατσανίδου. Η ανάγνωσή του, μας έδωσε το διαβατήριο της δεύτερης προσπάθειας, απέναντι στην κακοδαιμονία των συμπτώσεων που φέρνει η ζωή!

“Restart”, λοιπόν, επανεκκίνηση!..

Παίρνοντας στα χέρια το βιβλίο, αισθάνθηκα την άμεση διέγερση των νευροδιαβιβαστών μου, να κινούνται, και, ως ακούραστοι επεξεργαστές, να δίνουν τις πρώτες πληροφορίες. Και πρώτα οι διαβιβαστές της αφής που σου μεταφέρουν τη βελούδινη υφή του και σου εντείνουν την επιθυμία να το αγγίξεις, και να το ξεφυλλίσεις, για να δεις τι μπορεί να κρύβει αυτό το βελούδινο περικάλυμμα… Ποιο είναι το περιεχόμενο που με τόση σπουδή έχει περιβάλλει η εκδοτική βιβλιοτεχνική. Και έρχονται συντονισμένα οι διαβιβαστές της όρασης, της οπτικής και των χρωμάτων για να προσθέσουν μεγαλύτερη έλξη και περισσότερο ενδιαφέρον. Το μαύρο της οδυνηρής συμπάθειας που είναι χρωματισμένο όλο το βιβλίο και ο κοκκινογραμμένος τίτλος της αιματηρής επανεκκίνησης στο εμπροσθόφυλλο, η γυναικεία μορφή, με το βλέμμα της στο κενό, και η σπείρα των πολύχρωμων κύκλων που ξεκινούν από το εσωτερικό της κεφαλής και απολήγουν στο άγνωστο, μαρτυρούν και σε προδιαθέτουν για την αμηχανία και την αδιέξοδη κατάσταση που βρίσκεται η πρωταγωνίστρια!… Μια καλλιτεχνική επινόηση που πραγματικά σε εισάγει προλογικά στην πλοκή της διήγησης. Στο οπισθόφυλλο, με ένα απόσπασμα μικρό, δειγματοληπτικό, γίνεται η μύηση γι αυτό που θα ακολουθήσει, αν ανοίξουμε τις σελίδες του και αναγνώσουμε το περιεχόμενο του. Και αμέσως πιο κάτω ακολουθεί η σύσταση της εκδότριας, Σοφίας Δερέ, η οποία επιγραμματικά, με την όμορφη, λιγόλογη παρουσίασή της, σου εξάπτει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον και δεν σου αφήνει περιθώρια, να μην διαβείς τον Ρουβίκωνα, να μην ξεφυλλίσεις και να μην διαβάσεις προσεκτικά την όμορφη νουβέλα των 134 σελίδων.

Στο «προχώλ» της αφήγησης, η συγγραφέας, με μια λυρική κατάθεση για τις αναμνήσεις, (τις ταξιθέτριες της μνήμης), πάνω στις οποίες στηρίζεται όλο το εποικοδόμημα του ανθρώπινου πολιτισμού, ανοίγει την αυλαία της μυθιστορηματικής θεατρικότητας. Και μας αποκαλύπτει αυτολεξεί: «Στις αναμνήσεις μας, που δεν σβήνουν ποτέ, παρά μόνο θολώνουν και αναπάντεχα, σαν πυροτεχνήματα προβάλλονται και μας κατακλύζουν», ότι η μυθιστορηματική ανάπλαση είναι μια εξιστόρηση που έρχεται από το παρελθόν της πρωταγωνίστριας. Πόση εύγλωττη είναι αλήθεια τούτη η είσοδος στην όμορφη πλοκή της διήγησης!…

Η Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου, με μια γλώσσα ρέουσα, χωρίς λεκτικούς εντυπωσιασμούς, αλλά με εντυπωσιακή πυκνότητα εικόνων και νοημάτων, καταθέτει την μυθιστορηματική της δημιουργία. Μια μυθιστορηματική ανάπλαση, που από την πρώτη παράγραφο αισθάνεσαι πως ανοίγει η αυλαία μιας μονόπρακτης, αινιγματικής θεατρικής παράστασης. Η τεχνική της πεζογραφικής θεατρικότητας προσδίδει ζωντάνια και χρειάζεται προσαρμογή των λεκτικών σχημάτων για να γίνει η αφηγηματική έκφραση!.. Εδώ έχουμε την επιτυχία της εφαρμογής, όπου με αριστουργηματική τεχνική ζωντανεύει τους πρωταγωνιστές της, όπως και το περιβάλλον που τους περιβάλλει. Ένα περιβάλλον που χτίζεται ανάγλυφα και παραστατικά, δίνοντας περίτεχνα εικόνες που φαίνονται ως φωτογραφίες της στιγμής. Φωτογραφίες, που ως αφηγηματικές εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη σαν κινηματογραφική καταγραφή. Ενώ παράλληλα καταγράφονται και οι ψυχολογικές μεταλλάξεις της πρωταγωνίστριας μαζί με ένα πλήθος ανεπαίσθητων διδακτισμών για τη ζωή! Ψυχολογικές μεταλλάξεις συμβατικά αποτυπωμένες, που οδηγούν τη σκέψη μας πως η συγγραφέας έχει το νυστέρι της ψυχολόγου. Κόβει και ομαλοποιεί τις αιχμές της ψυχικής συμπεριφοράς και τις φέρνει στο ανθρώπινο μέτρο της ανθεκτικότητας. Φωτίζει τις ανήλιαγες γωνιές όπου χτίζεται η υπερβατικότητα χωρίς να φτάνει στο τετελεσμένο!

Η νουβέλα χωρίζεται σε τρία μέρη: 1ο μέρος, με τον προσδιοριστικό τίτλο «Ασθενής Ψυχιατρείου». 2ο μέρος, με τον τίτλο «Νέα Αρχή» και 3ο μέρος, με τον τίτλο «Δεύτερη Ζωή». Οι μικρές αφηγηματικές ενότητες ανέρχονται σε 75 και η κάθε μία έχει τη νοηματική της αυτονομία. Θα κάνουμε μια ενδεικτική επιλογή σε κάποιες απ αυτές για μια συνοπτική περιδιάβαση σχετικά με την εικονοποιία και τα ίχνη που αφήνουν οι ηχοφόρες λέξεις που χτίζουν την πλοκή.

Από την πρώτη ενότητα, που ξεκινάει η περιγραφή του ατυχήματος, συναντάμε την αδρότητα και την αμεσότητα της αφήγησης, που μας οδηγεί σε μια ρεαλιστική καταγραφή των συμβάντων σαν να συνέβησαν στην πραγματικότητα και ότι δεν είναι προϊόν μυθοπλαστικής ανάπλασης. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενδυναμώνει ακόμη περισσότερο την ρεαλιστική καταγραφή και παίρνει τη μορφή σαν να είναι μια εξομολογητική συνέντευξη σ έναν συγγραφέα με λογοτεχνική συνέργεια. Ο ίδιος τρόπος ακολουθείται σ όλη την διήγηση και τούτο δίνει ένα πρόσθετο δέσιμο στη σφικτή πλοκή που δεν έχει μετεωρισμούς, επαναλήψεις και ασύνδετα νοήματα.

Η λακωνικότητα είναι αυτή που χαρίζει νοστιμιά και η Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου ακολουθεί σ όλη την συγγραφή της πλοκής, αυτή, την συνταγή της νοστιμιάς. Άμεσες περιεκτικές εκφράσεις που αφήνουν το ζουμί τους μετά το σιγοβράσιμο των νοημάτων. Ας δούμε μερικές δυναμικές εικόνες και την εκφραστική δύναμη των λακωνικών διατυπώσεων: Εικόνα ( το ξύπνημα στο Νοσοκομείο), έκφραση «Κι εγώ είμαι χαμένη στο χρόνο». Εικόνα (Χειρουργείο, η διαπίστωση της απώλειας) έκφραση «Ο πόνος έρχεται και φεύγει καταπίνοντας δυνατά παυσίπονα». Εικόνα (Ψυχιατρείο), έκφραση «Παραδίδω τα χέρια μου να τα δέσουν. Μαζί μ αυτά δένουν και του μυαλό μου». Εικόνα (αρχίζει η συγγραφή), έκφραση « το μολύβι γίνεται φάρος των αναμνήσεων μου» , «Μια φράση αναβοσβήνει στο μυαλό μου σαν φλας αυτοκινήτου», «Ο πόνος με κάνει τελικά και φιλοσοφώ» «Ανάβω όλα τα φώτα στο σπίτι για να διαλύσω τα σκοτάδια της ψυχής μου», Restart «Ότι πέρασα και ότι έχασα θα γίνει η πανοπλία μου». Όλη η συγγραφή βρίθει από τέτοιες πανέμορφες προτάσεις καλοβαλμένες, που δίνουν λογοτεχνικότητα στη διήγηση.

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στην πλοκή, ακόμη και περιληπτικά, αφαιρώντας από τον αναγνώστη την απόλαυση και την ευχαρίστηση της επισήμανσης του απροσδόκητου, αλλά όπως έχετε καταλάβει από τις συμφραζόμενες προσεγγίσεις πρόκειται για μια νουβέλα ψυχογραφική όπου υπάρχει το ατύχημα, το τραύμα, το αδιέξοδο, η απελπισία, οι αυτοκτονικές τάσεις, η αποδοχή της κατάστασης, η επανάκαμψη και η επανεκκίνηση που δίνουν στη μυθιστορία ιδιαίτερη ψυχοκινητική, συναισθηματική φόρτιση.

Μέσα από μία διελκυστίνδα συναισθημάτων, από την Πλημμυρίδα στην Άμπωτη και τανάπαλιν. Από το ναδίρ της αποθάρρυνσης στο ζενίθ της ενθάρρυνσης μέσα από τη ροή της ανάγνωσης. Εκείνο που μένει φωτισμένο είναι το μονοπάτι της επανεκκίνησης. Restart, λοιπόν καλοί μου φίλοι…

Ζαγκανίκας Σίμος

Η Ομάδα του GreekHumans

0 comment 73 views
0 FacebookTwitterEmail
ΕιδήσειςΜακεδονία-Θράκη

Βάζουν οι Τούρκοι και τη Θράκη στο τραπέζι

by GreekHumans
written by GreekHumans

Οι αιφνίδιες εξελίξεις στη Συρία με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την ενισχυμένη επιρροή που έχει η Άγκυρα στο νέο καθεστώς “ψήλωσαν” ακόμα περισσότερο την Τουρκία . Ήταν και είναι ένα πολύ μεγάλο γεγονός για την Τουρκία που δεν “πατά” απλά στη Συρία και ετοιμάζεται να κλείσει τους λογαριασμούς της με τους εκεί Κούρδους, αλλά της δίνει τον αέρα να γίνει το “αφεντικό”, η ηγεμονική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και να «καπαρώσει» κάτι παραπάνω από την “μερίδα του Λέοντος” των φυσικών πόρων της περιοχής.

Της δίνει όμως και τον αέρα ή αλλιώς την αποθρασύνει ακόμα περισσότερο έναντι της Ελλάδας. Εκ των πραγμάτων η Τουρκία γίνεται ακόμα πιο “επιθετική” και τολμά πλέον να διεκδικεί τα πάντα. Μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί η ατζέντα για την Θράκη, που με ευθύ τρόπο έθεσε ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν. Απαίτησε μάλιστα το θέμα “Θράκη” να συμπεριληφθεί στον εν εξελίξει ελληνοτουρκικό διάλογο και στις συναντήσεις – συζητήσεις κορυφής Μητσοτάκη -Ερντογάν.

Πρακτικά η Άγκυρα βάζει στο στόχαστρο την ευαίσθητη περιοχή της ακριτικής Θράκης, προφανώς με αιχμή τους αβάσιμους ισχυρισμούς της περί Τουρκικής μειονότητας, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης που αναφέρεται ρητά σε μουσουλμανική μειονότητα. Ο Φιντάν με τις πρόσφατες δηλώσεις του ζητά συνομιλίες για την Θράκη μαζί με αυτές που αφορούν το καθεστώς του Αιγαίου και οι οποίες είναι σε εξέλιξη τα τελευταία δύο χρόνια.

Η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας ενισχυμένη και από τις εξελίξεις στη Συρία, “ακουμπάει” πλέον και τη Θράκη και πιθανότατα και το status quo της ευαίσθητης αυτής περιοχής , όπου η Άγκυρα και τα υποχείρια της “στήνουν” συνεχώς παιχνίδια. Ωστόσο ο ελληνοτουρκικός διάλογος όπως δρομολογήθηκε με τον καταλυτικό ρόλο ΗΠΑ και Γερμανίας αφορούσε στο Αιγαίο και στο ενδεχόμενο οριοθέτησης ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας.

Από το Αιγαίο στην Θράκη

Αυτό ήταν ξεκάθαρο από την αρχή αν και οι Τούρκοι “γέμιζαν” την ατζέντα με όλες τις μονομερείς τους διεκδικήσεις. Ωστόσο “παιχνίδια” με την Θράκη, οι Τούρκοι έκαναν και κάνουν, “βαφτίζοντας” μάλιστα τους Έλληνες πολίτες μουσουλμανικού θρησκεύματος ως «τουρκική μειονότητα». Οι περίφημες διερευνητικές επαφές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας που προηγήθηκαν του απ΄ευθείας και σε επίπεδο κορυφής Ελληνοτουρκικού διαλόγου, παρέμεναν σε θέματα που αφορούν το Αιγαίο και την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας.

Η Τουρκία πλέον θέτει και ατζέντα Θράκης, μέσα στις συζητήσεις που γίνονται για το καθεστώς του Αιγαίου. Αυτό είναι ένα μεγάλο “αγκάθι”. Πρόκειται για το συνολικό άπλωμα της τουρκικής αναθεωρητικής ατζέντας.

Γιατί είναι κίνδυνος για την Ελλάδα ο διαμελισμός της Συρίας

Αιγαίο και Θράκη “ρυθμίστηκαν” και ορίστηκε το καθεστώς τους από την Συνθήκη της Λωζάνης. Η Συνθήκη όρισε και το καθεστώς και τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Η Συνθήκη της Λωζάνης τείνει να αρχίσει να ξηλώνεται με τη Συρία και ιδίως αν η Τουρκία μπει και επίσημα σε συριακά εδάφη με το πρόσχημα της αντιμετώπισης των Κούρδων.

Οι εξελίξεις απαιτούν μέγιστη προσοχή και κυρίως εθνική συνεννόηση.

Πηγή είδησης – φωτογραφίας

https://slpress.gr/ethnika/vazoun-oi-tourkoi-kai-ti-thraki-sto-trapezi-ton-diapragmatefseon/

Η Ομάδα του GreekHumans

0 comment 44 views
0 FacebookTwitterEmail
ΑρθρογραφίαΑρχαία Ιστορία

Πανελλήνιοι Αγώνες – Μέρος 2ο – Οι Δελφοί και Τα Πύθια

by Παναγιώτης Μακρής
written by Παναγιώτης Μακρής

Του Παναγιώτη Μακρή*

Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο της στήλης, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ

https://greekhumans.com/panellinioi-agones-meros-1o-olympiakoi-agones/

η αρχαία εποχή δεν αποτελεί μόνο μία εποχή πολεμικών συγκρούσεων και αψιμαχιών, αλλά και μία εποχή υπέρλαμπρων αθλητικών εκδηλώσεων. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στους Δελφούς και τα Πύθια.

Οι Δελφοί αποτελούν μία εντυπωσιακή αμφιθεατρική τοποθεσία σε υψόμετρο πεντακοσίων με εξακοσίων μέτρων και αποτελούν την πατρίδα του μεγαλύτερου μαντείου στην αρχαιότητα, του Μαντείου των Δελφών.

Η αμφιθεατρική διάταξη του χώρου προσφέρει πανοραμική θέα προς το Κρισαίον πεδίον, τον Κορινθιακό Κόλπο και τα βουνά της βόρειας Πελοποννήσου. Όλη η περιοχή επίσης χαρακτηρίζεται από ασυνήθιστα φυσικά χάσματα δημιουργώντας έτσι την κοιλάδα του Πλειστού ανάμεσα στον Παρνασσό και την Κίφρυ. Επίσης το χάσμα ανάμεσα στις Φαιδριάδες πέτρες στα νότια του Παρνασσού από το οποίο πηγάζει το ιερό νερό της Κασταλίας.

Σε αυτή λοιπόν την τοποθεσία βρίσκεται το ιερό του Απόλλωνα που λειτουργούσε ως μαντείο, το διασημότερο μαντείο του Αρχαίου κόσμου. Σύμφωνα με τον μύθο η ίδρυσή του οφείλεται σε έναν βοσκό ο οποίος παρατήρησε την περίεργη παρουσία των κατσικών του πάνω από μία σχισμή στο έδαφος. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα γεωλογικές έρευνες στα ιζήματα κάτω από τον Ναό του Απόλλωνα αποκάλυψαν σταγόνες ήπιων παραισθησιογόνων αερίων επιβεβαιώνοντας  τις αρχαίες μαρτυρίες. Ένας άλλος ιδρυτικός μύθος του ιερού αναφέρει τον  Απόλλωνα ως ιδρυτή του ιερού. Συγκεκριμένα ο Απόλλωνας αναζητώντας μία περιοχή για να χτίσει το μαντείο του, βρέθηκε στους Δελφούς όπου νικώντας τον Πύθωνα έγινε ο κύριος της περιοχής. Στους Δελφούς ο  θεός λατρευόταν ως Πύθιος και η γιορτή προς τιμήν του ονομάστηκε  Πύθια. Τα Πύθια αποτελούσαν μία μεγάλη γιορτή και τελούνταν κάθε οχτώ χρόνια σε ανάμνηση της νίκης του Απόλλωνα εναντίον του Πύθωνα. Μάλιστα εκτός από θρησκευτικές εκδηλώσεις περιλάμβαναν και μουσικούς αγώνες όπως το τραγούδι με κιθάρα.

Ο 7ος αιώνας π.Χ αποτελεί μια σημαντική περίοδος για το ιερό των Δελφών. Αρχικά αναπτύσσεται όλο και περισσότερο ο ρόλος του όπως φαίνεται και από την συνεχή επέκταση των ορίων του. Ωστόσο το πιο σημαντικό γεγονός αποτελεί η σύνδεση του ιερού με την αμφικτιονία της Θεσσαλίας και Στερεάς Ελλάδας  μίας ένωσης δηλαδή γειτονικών πόλεων. Μάλιστα τα μέλη συνεδρίαζαν στους Δελφούς κατά τους φθινοπωρινούς μήνες με αποτέλεσμα η αμφικτυονία μέσω και της αίγλης του ιερού να αποτελέσει Πανελλήνιο πολιτικό κέντρο ενώ παρέμβαινε διαιτητικά στις διαμάχες των πόλεων κρατών. Η αμφικτυονία σε όλη την διάρκεια της αρχαιότητας κήρυξε τέσσερις πολέμους που ονομάστηκαν ιεροί. Ο πρώτος που διήρκεσε και δέκα χρόνια ήταν εναντίον των Φωκέων το 600 π.Χ[1].

Το τέλος του πρώτου ιερού πολέμου βρήκε τους Δελφούς ισχυρότερους, και η νίκη αποφασίστηκε να γιορτασθεί με λαμπρές διοργανώσεις οπότε και πραγματοποιήθηκε η αναβίωση της λαμπρής γιορτής των Πύθιων. Η νένα γιορτή των Πυθίων αντί για οχτώ χρόνια τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, ενώ ακολουθώντας το πρότυπο των Ολυμπιακών αγώνων στους μουσικούς αγώνες προτέθηκαν γυμνικοί και ιππικοί αγώνες[2]. Τα Πύθια αποτελούσαν έτσι μία πανήγυρις καθώς περιελάμβανε θρησκευτικές τελετές, αγωνιστικές δραστηριότητες και κοινωνικές εκδηλώσεις.

Την ευθύνη της διεξαγωγής την είχε η Σύνοδος των Αμφικτιόνων και  προετοιμασία γινόταν έξι μήνες πριν με την αναχώρηση από τους Δελφούς των εννέα θεωρών ώστε να ανακοινώσουν την ημερομηνία έναρξης των Πυθίων[3]. Παράλληλα άρχιζε η Πυθιάς, η ιερή εκεχειρία που είχε διάρκεια ένα χρόνο η οποία απέβλεπε στην ουσία στην προστασία των θεωρών πέρα από το ιερού[4].  Οι Αμφιοκτιόνες είχαν επίσης την υποχρέωση να συντηρήσουν και να προετοιμάσουν τους ΄χώρους διεξαγωγής των αγώνων.  Μάλιστα σε επιγραφή του 247/6 π.Χ. αναφέρεται η αποπεράτωση σαράντα εργασιών.

Τα Πύθια όπως κα οι Ολυμπιακοί αγώνες διαρκούσαν πέντε ημέρες. Από αυτές οι δύο είχαν λατρευτικό χαρακτήρα και οι τρεις αγωνιστικό. Το απόγευμα της  πρώτης μέρας  η γιορτή άρχιζε με την επίσημη θυσία στον θεό Απόλλωνα, που ονομαζόταν Τριτύς επειδή έπρεπε να θυσιαστούν τρία διαφορετικά ζώα. Έπειτα ακολουθούσε η θυσία των υπολοίπων ζώων προερχόμενα από προσφορές των πόλεων η ιδιωτών. Στην συνέχεια ακολουθούσε η αναπαράσταση της μάχης του Απόλλωνα με τον Πύθωνα ενώ η πρώτη μέρα ολοκληρωνόταν με την πομπή στους δρόμους της πόλης. Την δεύτερη μέρα πραγματοποιούταν η “Εστίασις” δηλαδή το κοινό δείπνο των συμμετεχόντων όπου κατανάλωναν το κρέας των θυσιασμένων ζώων. Την Τρίτη μέρα έπαιρναν μέρος οι Μουσικοί αγώνες. Αυτοί ήταν διαγωνισμός κιθαρωδών και η παρουσίαση του πυθικού νόμου. Στα επόμενα χρόνια προστέθηκαν και άλλα  μουσικά αγωνίσματα όπως διαγωνισμοί κιθαριστών χωρίς τραγούδι, αγώνες χορού και δραματικοί  ακόμα και αγώνες παντομίμας[5]. Την τέταρτη μέρα  πραγματοποιούνταν οι γυμνικοί αγώνες, αρχικά γίνονταν στο Κρισαίο πεδίο και αργότερα μεταφέρθηκαν στο στάδιο. Αποτελούνταν από τέσσερις αγώνες δρόμου και τρία βαρεά αθλήματα ενώ ολοκληρώνονταν με το πένταθλο[6]. Η Πέμπτη και τελευταία μέρα των αγώνων ήταν αφιερωμένη στους Ιππικούς αγώνες που τελούνταν στον ιππόδρομο στο Κρισαίο πεδίο. Στην αρχή το μόνο αγώνισμα ήταν  η αρματοδρομία με τέθριππο, ενώ αργότερα εισήχθησαν η “Συνωρίς” δηλαδή η αρματοδρομία με δύο άλογα και ο “Κέλης Ίππος” δηλαδή η ιπποδρομία.

Η δόξα των Δελφών και των Πύθιων αρχίζει να σβήνει κατά τα Ρωμαϊκά χρόνια. Αν και το μαντείο συνέχισε να λειτουργεί και να δίνει χρησμούς ακόμη και για δημόσια ζητήματα, τα λόγια της Πυθίας δεν είχαν την ίδια επίδραση αφού οι αποφάσεις λαμβάνονταν πλέον από την Ρώμη και τον Αυτοκράτορα. Όπως ήταν φυσικό οι Δελφοί δεν ήταν αδιάφοροι και για τους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Την πόλη και το ιερό επισκέφθηκαν αυτοκράτορες όπως ο Νέρωνας, ο Δομιτιανός και ο Αδριανός. Ο Νέρωνας μάλιστα όταν επισκέφθηκε το ιερό το 67 μ.Χ. άλλαξε την ημερομηνία τέλεσης των Πύθιων μόνο και μόνο για να μπορέσει να λάβει μέρος ο ίδιος όπου και νίκησε στην αρματοδρομία.

Παρά τις όποιες προσπάθειες όμως η αίγλη του ιερού και των Αγώνων είχε πια σβήσει τον 3ο με 4ο αιώνα μ.Χ. Το οριστικό τέλος  ήρθε με το αυτοκρατορικό διάταγμα του Μέγα Θεοδόσιου το 393 μ.Χ. όταν και απαγορεύτηκε η άσκηση της αρχαίας θρησκείας και αγώνων. Οι Δελφοί που για πολλούς αιώνες αποτελούσαν τον ομφαλό του κόσμου και το κοινωνικό και πολιτιστικό κέντρο της Μεσογείου θα εγκαταλειφθούν με το κλείσιμο του ιερού ενώ η περιοχή θα κατοικηθεί την Βυζαντινή περίοδο πάλι με το όνομα Καστρί.

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

  • Βαλαβάνης, Π., Ιερα και Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα Ολύμπια, Δελφοί, Ισθμία, Νεμέα, Αθήνα 2004
  • Bαλαβάνης, Π., Άθλα, Αθλητές και Έπαθλα Αθήνα 1996
  • Harris, H. A., Sport in Greece and Rome, New York 1972

[1] Οι υπόλοιποι τρείς πόλεμοι έγιναν κατά την διάρκεια του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ. και ήταν ουσιαστικά για τον έλεγχο του ιερού και των Δελφών, αλλά δεν είχαν την διάρκεια που είχε ο πρώτος.

[2] Τα Πύθια τελούνταν τον τρίτο χρόνο της Ολυμπιάδας κατά τον μήνα Βουκάτιο δηλαδή περίπου μέσα Αυγούστου-Σεπτεμβρίου.

[3] Οι θεωροί ταξίδευαν από την Κριμαία έως την Μασσαλία και από την Κυρηναϊκή έως την Μικρά Ασία ζητώντας από τις ελληνικές πόλεις να στείλουν αθλητές. Ενώ τις πορείες των θεωρών τις γνωρίζουμε από επιγραφές  στους Δελφούς αλλά και από τις πόλεις που τους υποδέχτηκαν που αναγράφονται τα ονόματά τους.

[4] Όποια πόλη δεν τιμούσε την εκεχειρία αποκλειόταν από το ιερό και κανένας πολίτης δεν είχε δικαίωμα χρησμού.

[5] Αν και δεν γνωρίζουμε ακριβώς που διεξάγονταν οι μουσικοί αγώνες, γνωρίζουμε ότι τον 3ο αιώνα π.Χ. πραγματοποιούνταν στο στάδιο ενώ από τον 2ο αιώνα στο θέατρο που χτίστηκε στο άνδηρο πάνω από τον Ναό.

[6] Τα αγωνίσματα των γυμνικών αγώνων ήταν το στάδιο, ο δίαυλος, ο δόλιχος, η οπλιτοδρομία, η πάλη, η πυγμαχία και το παγκράτιο.

Πηγή εικόνας

https://historyguild.org/hidden-women-of-history-the-priestess-pythia-at-the-delphic-oracle-who-spoke-truth-to-power/

Βιογραφικό συντάκτη

https://greekhumans.com/o-panagiotis-makris-sintaktis-sto-greekhumans/

0 comment 64 views
0 FacebookTwitterEmail
ΑρθρογραφίαΕλληνικός 21ος Αιώνας

Το Δημογραφικό – ένα μεγάλο εθνικό πρόβλημα;

by Αριστείδης Ρούνης
written by Αριστείδης Ρούνης

Το Δημογραφικό – ένα μεγάλο εθνικό πρόβλημα;

Του Αριστείδη Ρούνη*

Εισαγωγή

Ιδιαίτερη ανησυχία υπάρχει σε μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού για τα γνωστό «Δημογραφικό Ζήτημα». Ειδικότερα, στον 21ο αιώνα, είναι ένα φλέγον θέμα, το οποίο δεν φαίνεται να επιλύεται στις επόμενες δεκαετίες. Προς αυτή την κατεύθυνση, αξίζει να αναλυθεί το πλαίσιο, εντός του οποίου τοποθετείται ως πρόβλημα το εν λόγω θέμα.

«Εθνική Ταυτότητα»

https://greekhumans.com/pagosmiopoiish-vs-ethniki-taytotita/

Ξεκινώντας με την «εθνική ταυτότητα», πρώτα, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι, όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν μια «ταυτότητα». Αυτή δύναται να διακρίνεται σε διάφορα είδη, ανάλογα με το θεματικό «περιβάλλον», στο οποίο πραγματοποιείται αναφορά. Ο άνθρωπος ανέκαθεν ήταν μέλος συγχρόνως σε διαφορετικές ταυτότητες, χωρίς η μία να επηρεάζει ή να υφίσταται σε «βάρος» της άλλης. Διατηρούσε τις ήδη υπάρχουσες ή αποκτούσε νέες, χωρίς να απαιτείται να αφαιρεθεί μια άλλη. Ο τρόπος «οικοδόμησης» μιας ταυτότητας, αλλά και η σπουδαιότητα της καθεμιάς, μπορούσαν να διαφοροποιούνται μέσα στον χρόνο. Σ’ αυτό το σημείο, για να κατανοηθούν καλύτερα τα ανωτέρω, θα χρησιμοποιηθεί ένα παράδειγμα «βγαλμένο» από την ιστορική παρακαταθήκη του ελληνικού έθνους: Ένας Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος στις μέρες μας, μπορεί να διατηρεί την ίδια «θρησκευτική ταυτότητα» από γέννησης, ενώ παλαιότερα δεν συνέβαινε μερικές φορές αυτό, καθώς για να γλιτώσει το θάνατο κάποιος χριστιανός της Ανατολίας, επέλεγε την μεταβολή του εν λόγω είδους ταυτότητας από χριστιανική σε μουσουλμανική. Αυτό όμως μπορεί να συμβεί και στην σύγχρονη εποχή για προσωπικούς λόγους του κάθε ατόμου και όχι υπό τον κίνδυνο της απώλειας ζωής.

Το παράδειγμα της «θρησκευτικής ταυτότητας»

Το παράδειγμα της «θρησκευτικής ταυτότητας», αποτελεί τον «συνδετικό κρίκο», ώστε να περάσουμε στην ερμηνεία της «εθνικής ταυτότητας». Κάθε άνθρωπος ανήκοντας σε ένα έθνος, δηλαδή ένα ανθρώπινο σύνολο με κοινά πολιτισμικά χαρακτηριστικά, έχει όπως πηγάζει από τον ορισμό της έννοιας του έθνους, «κοινή πολιτιστική ταυτότητα», όπου περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων, η «κοινή θρησκευτική ταυτότητα».

Η «παράδοση»

Συνεχίζοντας την αποδόμηση, “deconfliction” αγγλιστί, της «εθνικής ταυτότητας», αναφέρεται ότι, ένα από τα συστατικά της στοιχεία, η «παράδοση» μιας κοινωνικής ομάδας, μεταδίδεται από «στόμα σε στόμα». Παρόλα αυτά, δεν είναι μια παγιωμένη θέση, αλλά, αντιθέτως, σχεδόν κάθε γενιά αναπλάθει, επινοεί, επιλέγει και ανασύρει διαφορετικά στοιχεία από μια ιστορική δεξαμενή, ανάλογα με τις νέες προκλήσεις που έρχεται αντιμέτωπη και τις νέες ιδέες που φέρει. Άλλωστε οι παραδόσεις των λαών επικοινωνούν, ήθη και έθιμα μεταφέρονται και «ανακατεύονται» και αυτή είναι η ομορφιά τους, πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης. Η αλληλογνωριμία των λαών αναζωογονεί τις κοινές πολιτισμικές ανησυχίες. Ίσως γιατί οι άνθρωποι επιθυμούν την αδελφοποίηση. Είναι γνωστό ότι, τέτοιου είδους ενέργειες προάγουν την συνεργασία των εθνών και το «γκρέμισμα των εμποδίων» μεταξύ τους. Το ερώτημα είναι όμως κατά πόσο αυτό είναι εφικτό, αφού στη γεωπολιτική γειτονιά που βρίσκεται η Ελλάδα, υφίσταται μια έντονη αποσταθεροποίηση της κατάστασης ειρήνης που επικρατεί, με την υπαιτιότητα να μην είναι δικιά της.

Το Δημογραφικό στην Ελλάδα

https://greekhumans.com/ta-choria-allaxan-meros-1o/

Πρόδηλο είναι πως τα τελευταία έτη η επαρχία στην χώρα μας έχει υποστεί πληθυσμιακή συρρίκνωση. Ειδικότερα, το ποσοστό του πληθυσμού του ελληνικού κράτους που διαβιεί στην επαρχία, είναι κατά πολύ μικρότερο του αντίστοιχου που εντοπίζεται στα αστικά κέντρα. Πιο αναλυτικά, μπορούμε να αναφέρουμε ότι στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη μόνο, ίσως βρίσκεται περίπου το 65 % του ποσοστού του πληθυσμού της Ελλάδας. Αυτό οφείλεται σε πλειάδα αιτιών. Ας πραγματοποιηθεί λοιπόν μια πρώτη «σκιαγράφηση» του φαινομένου.

Απαισιόδοξα τα μηνύματα

Ο κ. Βύρων Κοτζαμάνης, διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Δημογραφικών Ερευνών και Μελετών (ΙΔΕΜ), δήλωσε στην «Καθημερινή», πως «είμαστε στα όρια της δημογραφικής κατάρρευσης». Αυτή η φράση τα λέει όλα. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω. Απλά πρέπει να λάβουμε μέτρα και να οργανώσουμε δράσεις ευαισθητοποίησης. Το ελληνικό έθνος πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει και όχι να συρρικνώνεται διαρκώς.

Επίλογος

Καταλήγοντας, μέσω της «μετανάστευσης», υφίσταται πορεία προς την οικουμενικότητα, κόντρα στην διατήρηση της «εθνικής ταυτότητας». Όσο τα κράτη γίνονται όλο και πιο αλληλεξαρτημένα και είναι εκτεθειμένα σε κοινούς πλέον κινδύνους, τόσο οδηγούμαστε στην οικουμενικότητα, όπως η περίπτωση που κάθε έθνος θα αποτελείται από άτομα που θα ασπάζονται πολλά διαφορετικά είδη θρησκειών ή και κανένα απ’ αυτά. Είναι γεγονός πως το δημογραφικό έχει έρθει για να μείνει ως πρόβλημα εδώ και αρκετά έτη για την Ελλάδα. Έχει οξυνθεί όμως στον 21ο αιώνα. Για αυτό πρέπει να έχουμε τη σημαία ψηλά, όπως εμφαίνεται και στην εικόνα εξωφύλλου του άρθρου.

Φωτογραφία: Αριστείδης Ρούνης

*Βιογραφικό συντάκτη

https://greekhumans.com/general/

0 comment 67 views
0 FacebookTwitterEmail
Αφρική-ΩκεανίαΕιδήσεις

Αυστραλία – Σβάστικες και σε δεύτερη συναγωγή στο Σύδνεϋ

by GreekHumans
written by GreekHumans

Σβάστικες ζωγραφίστηκαν στον περίβολο δεύτερης συναγωγής του Σίδνεϊ και αντισημιτικά γκραφίτι διαπιστώθηκε πως έγιναν σε σπίτι, ανακοίνωσε σήμερα η αστυνομία της Αυστραλίας, γεγονότα παρόμοια με της προηγουμένης.

Ο βανδαλισμός έγινε κατά τη διάρκεια της νύχτας, διευκρίνισε η αστυνομία σε ανακοίνωσή της. Οπτικό υλικό που δημοσίευσαν μέσα ενημέρωσης εικονίζει το ναζιστικό σύμβολο σχηματισμένο με κόκκινη μπογιά σε τοίχο στον εξωτερικό χώρο της συναγωγής, στη συνοικία Νιούταουν.

Άλλη συναγωγή βρέθηκε να έχει υποστεί φθορές και να έχει βεβηλωθεί με σβάστικες τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή, κατά την αστυνομία.

«Αυτοί οι τύποι είναι αποφασισμένοι να διχάσουν την κοινότητά μας», ήταν η αντίδραση του Κρις Μινς, του πολιτειακού πρωθυπουργού στη Νέα Νότια Ουαλία (νοτιοανατολικά), όπου βρίσκεται το Σίδνεϊ. «Θα καταδικάζουμε πάντα αυτές τις ενέργειες για αυτό που είναι: τερατώδεις και φρικαλέες», πρόσθεσε.

Οι βανδαλισμοί των συναγωγών καταγράφονται έναν μήνα και κάτι αφού μασκοφόροι διέπραξαν εμπρησμό σε συναγωγή σε προάστιο της Μελβούρνης (νοτιοανατολικά), προκαλώντας ζημιές στο κτίριο — η ενέργεια χαρακτηρίστηκε «τρομοκρατική» από τις αρχές κι οδήγησε στη δημιουργία νέας, ειδικής μονάδας της αστυνομίας αρμόδιας για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας Άντονι Αλμπανέζι. Χθες ο πρωθυπουργός Αλμπανέζι επανέλαβε τη θέση πως δεν υπάρχει «θέση στην Αυστραλία» για «αυτό το είδος εγκληματικής δραστηριότητας».

Αφότου ξέσπασε ο πόλεμος στη Λωρίδα της Γάζας την 7η Οκτωβρίου 2023 έχουν καταγραφεί πολλές διαδηλώσεις, τόσο υπέρ των Παλαιστινίων όσο και υπέρ των Ισραηλινών, που τροφοδότησαν την ένταση στην Αυστραλία, όπως και σε άλλες χώρες του κόσμου.

Πηγή είδησης – φωτογραφίας

https://www.insider.gr/eidiseis/349697/aystralia-sbastikes-kai-se-deyteri-synagogi-sto-sidnei

Η Ομάδα του GreekHumans

0 comment 65 views
0 FacebookTwitterEmail
Ελληνική ΠαράδοσηΣύντομα Γραφόμενα

Το έθιμο του Θρόνου στην Επανομή

by GreekHumans
written by GreekHumans

Του Γρηγόρη Σαρβάνη*

Είναι γεγονός ότι η ημέρα των Θεοφανείων συνιστά μια από τις μεγαλύτερες Δεσποτικές γιορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μάλιστα, μέχρι τον 4ο αιώνα τα Χριστούγεννα και τα Θεοφάνεια εορτάζονταν μαζί, αποτελώντας τα λεγόμενα «Επιφάνεια». Ο διαχωρισμός των δύο εορτών, όπως τον γνωρίζουμε ως και σήμερα, επικράτησε αρχικά στη Δυτική Εκκλησία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ανατολική Εκκλησία (https://shorturl.at/0Wc55, τελευταία πρόσβαση στις 4/1/2025). Δεν πρέπει να λησμονείται επίσης ότι τα Θεοφάνεια ήταν μια από τις ημέρες του εκκλησιαστικού έτους, κατά την οποία βαπτίζονταν, ή εναλλακτικά «φωτίζονταν», μεγάλος αριθμός κατηχούμενων. Έτσι, η γιορτή έλαβε σταδιακά το προσφιλές στον λαό όνομα «Φώτα» (https://shorturl.at/Z7xf6, τελευταία πρόσβαση στις 4/1/2025).

Το θεολογικό περιεχόμενο των Θεοφανείων, στα πλαίσια των οποίων αποκαλύπτεται στον κτιστό άνθρωπο η Τριαδική Θεότητα, είναι αναντίρρητα πολύ υψηλό. Γι’ αυτό και η λαϊκή σοφία περιέλαβε τη συγκεκριμένη γιορτή στις ημέρες παρατεταμένης αργίας, όπως δείχνει η ρήση «δύο (ημέρες ανάπαυσης) Χριστούγεννα, δυο Φώτα και έξι την Ανάσταση». Ταυτόχρονα, ο λαός πλαισίωσε τον λαμπρό εκκλησιαστικό εορτασμό του Αγίου Δωδεκαημέρου με ένα ευρύ φάσμα εθίμων και παραδόσεων. Μια τέτοια εκδήλωση, στην οποία αποκαλύπτεται ο λαογραφικός πλούτος των ημερών, είναι και το έθιμο του στολισμού του «θρόνου» στην Επανομή Θεσσαλονίκης, ένα χωριό που κατοικείται από γηγενείς  Έλληνες Μακεδόνες.

Επιδιώκοντας εξαρχής να ξεκαθαρίσουμε το εννοιολογικό περιεχόμενο των όρων, στην περίπτωση της Επανομής ως «θρόνος» νοείται «ένα ξύλινο κουβούκλιο (παρόμοιο με αυτό του επιταφίου), το οποίο έστηναν στις δύο ενοριακές εκκλησίες κατά την εορτή των Θεοφανείων, αφού το στόλιζαν κορίτσια και γυναίκες με λεμόνια και πορτοκάλια, ανάμεσα στα οποία παρενέβαλαν λουλούδια εποχής και κλαδιά από ταφλάνια» [Θ. Παζαράς, Τ’ Απανουμιτ΄κα  (Το γλωσσικό ιδίωμα της Επανομής), εκδ. Γιαχούδη, Θεσσαλονίκη 2017, σ. 94].  Προκειμένου να περιγράψουμε πιο αναλυτικά τα τεκταινόμενα, μεταφέρουμε τις μαρτυρίες του δασκάλου Αθανασίου Τσακνάκη, ο οποίος κατέγραψε την προφορική παράδοση της Επανομής (Αθ. Τσακνάκης, Χρονικά της Χαλκιδικής. Επανομή. Ιστορία-Λαογραφία, Περιοδική Έκδοσις Ιστορικής-Λαογραφικής Εταιρείας Χαλκιδικής, τεύχος 17-18, εκδ. Μ. Τριανταφύλλου, Θεσσαλονίκη 1969, σ. 113-114), αλλά και του π. Αθανασίου Κατζιγκά, ο οποίος συμμετείχε ως εφημέριος μέχρι και πριν μερικά χρόνια στην αναβίωση του εθίμου [Αθ. Κατζιγκάς (Πρωτοπρεσβ.), Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Επανομής. Η Ενορία μας, εκδ. Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Επανομή 2006, σ. 85-88].

Εκκινώντας από το στάδιο της προετοιμασίας, οι ιερείς και οι εκκλησιαστικοί επίτροποι φροντίζουν να εξασφαλίσουν τα εσπεριδοειδή που κατέχουν την κεντρική θέση στο έθιμο, δηλαδή τα πορτοκάλια και τα λεμόνια. Κατά τον περασμένο αιώνα, είναι γνωστό ότι λίγες ημέρες πριν τα Φώτα οι επίτροποι των δύο τότε ενοριών της Επανομής, δηλαδή του Αγίου Γεωργίου και της Παναγίας, μίσθωναν σούστες και μετέβαιναν στη λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης, όπου πραγματοποιούσαν έναν πρόχειρο διαγωνισμό, ώστε να αγοράσουν την απαραίτητη ποσότητα των εσπεριδοδειδών. Με το πέρασμα του χρόνου και με τη σταδιακή βελτίωση των μετακινήσεων, η διαδικασία αυτή εγκαταλείφθηκε και οι ενορίες προμηθεύονται τα πορτοκάλια και τα λεμόνια απευθείας από τους εμπόρους.

Εικόνα 1: Τα στολισμένα πορτοκάλια και λεμόνια στον Ιερό Ναό Αγίου Αργύριου Επανομής (Ιανουάριος 2025)

Στη συνέχεια, αναλαμβάνουν δράση τα μικρά κορίτσια και οι γυναίκες της κάθε ενορίας, οι οποίες, κατά την παραμονή των Φώτων, στολίζουν με λεμόνια και πορτοκάλια όλα τα κεντρικά σημεία του ναού, όπως οι εικόνες του τέμπλου, οι κανδήλες και οι πολυέλαιοι.

Εικόνα 2: Στολισμός του πολυλελαίου στον Ιερό Ναό Αγίου Αργυρίου Επανομής (Ιανουάριος 2025)

Εικόνα 2: Στολισμός της φιάλης αγιασμού στον Ιερό Ναό Αγίου Αργυρίου Επανομής (Ιανουάριος 2025)

Η ίδια ομάδα αναλαμβάνει να στολίσει με πορτοκάλια και λεμόνια τον λεγόμενο «θρόνο», δηλαδή το κουβούκλιο του Επιταφίου, στη βάση του οποίου τοποθετείται η εικόνα της Βάπτισης του Χριστού. Ανάμεσα στα εσπεριδοειδή παλαιότερα τοποθετούνταν άνθη από το θαμνώδες φυτό, που φέρει το όνομα «ευώνυμος», ενώ σήμερα χρησιμοποιείται ποικιλία λουλουδιών. Επιπλέον, τα πορτοκάλια και τα λεμόνια στολίζονται με μοσχοκάρφια γαρύφαλλου. Εκτός από τον στολισμό του «θρόνου», χρειάζεται να υπογραμμιστεί η παλαιότερη απόδοση τιμών και προς το πρόσωπο του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, στην εικόνα του οποίου οι γυναίκες τοποθετούσαν στεφάνι με επιχρυσωμένα λεμόνια και πορτοκάλια. Τέλος, ο «θρόνος» μεταφέρεται σε περίοπτη θέση και συγκεκριμένα στο μεσαίο κλίτος του ναού, κάτω από τον πρώτο πολυέλαιο.

Εικόνα 3: Ο στολισμένος “θρόνος” στον Ιερό Ναό Αγίου Αργυρίου Επανομής (Ιανουάριος 2025)

Κατά την κυριώνυμη ημέρα των Θεοφανείων, όταν πλησιάζει η ώρα του Μεγάλου Αγιασμού, η τέλεση της ακολουθίας δεν πραγματοποιείται εντός του ιερού Ναού, ούτε σε κάποια φιάλη περιμετρικά, αλλά σχηματίζονται πομπές ιερέων, ψαλτών και πιστών από όλες τις ενορίες της Επανομής, οι οποίες μεταβαίνουν στην κεντρική πλατεία του χωριού, το λεγόμενο «παζάρ’» [Θ. Παζαράς, ό.π., σ. 192). Ο ορισμός του «παζαριού» ως σημείου συνάντησης των ενοριών φαίνεται να συνδέεται και με την ύπαρξη ενός μεγάλου πηγαδιού, το οποίο υπήρχε παλαιότερα στον ευρύτερο χώρο και σε αυτό τελούνταν ο Αγιασμός. Με βάση προηγούμενη αρθρογραφία μας πάνω στο ζήτημα των πηγαδιών της Επανομής, μάλλον πρόκειται για το παζαριώτικο πηγάδι (Βλ. Τα πηγάδια της Επανομής-Μέρος Α). Σύμφωνα με το τελετουργικό, οι πομπές ξεκινούν έως και σήμερα με σύγχρονο ρυθμικό χτύπημα της καμπάνας των ναών. Έπειτα, πραγματοποιείται η συνάντηση των «θρόνων», οι οποίοι στήνονται ο ένας πλάι στον άλλο. Ακολουθεί η ανάγνωση των κατανυκτικών και έμπλεων υψηλών θεολογικών νοημάτων ευχών του Μεγάλου Αγιασμού. Στο τέλος της ακολουθίας, κλήρος και λαός ψάλλουν το Απολυτίκιο της ημέρας, ενώ κατά την αναφορά στο Άγιο Πνεύμα, που εμφανίστηκε κατά τη Βάπτιση του Χριστού «εν είδει περιστεράς», αφήνονται λευκά περιστέρια, τα οποία πετούν πάνω από τους «θρόνους». Στη συνέχεια, οι πομπές επιστρέφουν στις εκκλησίες, όπου διανέμεται ο Μέγας Αγιασμός και το αντίδωρο.

Επιπλέον, τις επόμενες ημέρες μετά την γιορτή των Φώτων οι πιστοί λαμβάνουν από τους ναούς τα πορτοκάλια και τα λεμόνια ως ευλογία. Παλιότερα, η διανομή των εσπεριδοειδών γινόταν από τον νεωκόρο ή τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους, οι οποίοι περιέρχονταν τα σπίτια του χωριού, φτάνοντας ακόμα και μέχρι την Κερασιά (Καραμπουρνού), χωριό με το οποίο ιστορικά υπήρχαν στενές σχέσεις.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προέλευση του εθίμου, ζήτημα για το οποίο έχει προταθεί ποικιλία εκδοχών. Σύμφωνα με τον λαογράφο και ζωγράφο Χρήστο Παπαχρήστο, μετά την Επανάσταση της Χαλκιδικής, στην οποία συμμετείχαν ενεργά και οι κάτοικοι της Επανομής, οι τουρκικές αρχές είχαν απαγορεύσει την τέλεση κάθε είδους θρησκευτικής εκδήλωσης εκτός των ναών. Έτσι, οι Επανομίτες, προκειμένου να υπερβούν τον περιορισμό αυτό, δημιούργησαν σταυρούς και εξαπτέρυγα με πορτοκάλια και λεμόνια, με τρόπο που μπορούσαν να τελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από τους κατακτητές. Η πρακτική αυτή διατηρήθηκε με τον στολισμό του «θρόνου» τα επόμενα χρόνια (Χ. Παπαχρήστου, Γέφυρα στο παρελθόν μας. Η λαογραφία, η ιστορία, η ζωή της Επανωμής, μέρος πρώτο, εκδ. Γραφικές Τέχνες Επανομής, Επανωμή 1997, σ. 128-129).

Από την άλλη πλευρά, ο δάσκαλος Αθανάσιος Τσακνάκης σημειώνει ότι «ίσως το εύκολο κύλισμα του λεμονιού και του πορτοκαλιού πάνω στη γη να συμβολίζη τον εύκολο πλου των πλοίων, διότι πολλοί Επανομίτες κατά το 1821 ύστερα από παραμονή τριών ή τεσσάρων χρόνων στα νησιά του Αιγαίου, όπου υπάρχει το έθιμο αυτό, επέστρεψαν στο χωριό και πιθανόν έφεραν το έθιμο» (Αθ. Τσακνάκης, ό.π., σ. 107). Αξίζει να σημειωθεί ότι μέρος της πληροφορίας αυτής επιβεβαιώνεται από τη σύγχρονη ιστορική έρευνα, στα πλαίσια της οποίας έχει διαπιστωθεί ότι αφενός πολλοί κάτοικοι της Επανομής μετά την αποτυχία της Επανάστασης της Χαλκιδικής βρήκαν καταφύγιο στα νησιά των Σποράδων (Σκιάθος & Σκόπελος) αφετέρου πολλοί επανέκαμψαν μέσα στην επόμενη δεκαετία λόγω της χορήγησης γενικής αμνηστίας [Ν. Παπαοικονόμου, Η Επανομή κατά την οθωμανική περίοδο, στο Θ. Παζαράς (επιμ.) Ιστορία και Μνημεία της Επανομής, Πρακτικά επιστημονικής και πολιτιστικής εσπερίδας (Επανομή 6 Μαΐου 2018), εκδ. Δ. Θερμαϊκού 2019, σ. 108-110].

Τέλος, ο π. Αθανάσιος Κατζιγκάς μεταφέρει μέρος του άρθρου του καθηγητή Θεοχάρη Παζαρά για το θέμα. Σύμφωνα με την αναφορά αυτή, πρόκειται για παμπάλαιο έθιμο, το οποίο είναι πιθανό να έφτασε στην Επανομή από τον χώρο της Ανατολής από προσκυνητές των Αγίων Τόπων, οι οποίοι εφάρμοσαν στον τόπο τους όσα είδαν στα Ιεροσόλυμα (Αθ. Κατζιγκάς ό.π., σ. 89). Ωστόσο, επειδή δεν καταφέραμε να μελετήσουμε πρωτογενώς το άρθρο του Παζαρά και δεν γνωρίζουμε σε ποιον ακριβώς βαθμό διαπλέκεται η πληροφορία του πατρός Αθανασίου με το έργο του καθηγητή μεταφέρουμε την παραπάνω εκδοχή με κάθε επιφύλαξη.

Κλείνοντας, η ύπαρξη διαφορετικών εκδοχών σχετικά με την προέλευση του εθίμου δεν πρέπει να μας προβληματίζει, αλλά να αποτελέσει έναυσμα για μια αρτιότερη ιστορική και λαογραφική μελέτη του στολισμού του «θρόνου». Η υπόθεση ότι πρόκειται για πρακτική που υιοθετήθηκε κατά μίμηση φαίνεται να έχει κάποια ερείσματα, αφού δεν πρέπει να λησμονείται και ότι οι καρποί που κατέχουν πρωτεύουσα θέση στους στολισμούς, δηλαδή τα πορτοκάλια και τα λεμόνια, δεν ευδοκιμούν στην περιοχή, λόγω των καιρικών συνθηκών. Ταυτόχρονα,  ανάλογες περιπτώσεις στολισμού ναών με εσπεριδοειδή απαντώνται και σε άλλες περιοχές της Μακεδονίας, όπως τα Βασιλικά, το Ασβεστοχώρι, ο Χορτιάτης, το Μελισσοχώρι, το Λιτόχωρο και τα Νταρνακοχώρια Σερρών (https://ethermaikos.gr/theofania-stin-epanomi-o-stolismos-tou-thronou/, τελευταία πρόσβαση στις 4/1/2025). Ανεξάρτητα από την παραπάνω προβληματική, η οποία αποτελεί έργο ειδικών επιστημόνων, αποτελεί χρέος όλων των κατοίκων της Επανομής τόσο η διαφύλαξη του εθίμου του «θρόνου» όσο και η ευρύτερη προβολή και διάχυσή του.

Πηγή φωτογραφιών: Γρηγόρης Σαρβάνης

* Ο Γρηγόρης Σαρβάνης είναι Δάσκαλος – Θεολόγος

0 comment 94 views
0 FacebookTwitterEmail
ΑθήναΕιδήσεις

«Ξετυλίγοντας» την Αθήνα του Μεσοπολέμου

by GreekHumans
written by GreekHumans

Η απάντηση είναι καταφατική κι αυτό καταδεικνύεται (και) μέσα από το ντοκιμαντέρ «Η Αθήνα του Μεσοπολέμου 1922-1940» (90’) σε σενάριο και σκηνοθεσία της Μαρίας Ηλιού, η οποία ξετυλίγει την Αθήνα του Μεσοπολέμου εστιάζοντας στις ιστορίες των ανθρώπων της ελληνικής πρωτεύουσας με έμφαση στην κοινωνική και πολιτισμική ζωή και φόντο τις πολιτικές εξελίξεις της περιόδου εκείνης.

«Το δίγλωσσο ντοκιμαντέρ αποτελεί μία εμπεριστατωμένη και διαφωτιστική ιδέα τι εστί Ελλάδα εκείνη την περίοδο», όπως υπογράμμισε ο ιστορικός και ομιλητής στην ταινία, Roderick Beaton, κατά τη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε (8/1) στο Μέγαρο Μουσική Αθηνών με συνομιλητές ορισμένους από τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας: τον ιστορικό σύμβουλο της ταινίας, Αλέξανδρο Κιτροέφ, την ιστορικό και ομιλήτρια στην ταινία, Χριστίνα Κουλούρη, την μουσικό της ταινίας, Κατερίνα Πολέμη και σαφώς τη σκηνοθέτη και σεναριογράφο Μαρία Ηλιού.

Όπως η Μ. Ηλιού ανέφερε, «Η Αθήνα του Μεσοπολέμου 1922-1940» είναι η τρίτη κατά σειρά ταινία ενός ευρύτερου πρότζεκτ που εκκίνησε με τα ντοκιμαντέρ «Η Αθήνα από την Ανατολή στη Δύση, 1821-1896» και «Η Αθήνα και η Μεγάλη Ιδέα, 1896-1922» και αναμένεται να ολοκληρωθεί με δύο ακόμη. Συνολικά, το πρότζεκτ καλύπτει τη 200ετηρίδα 1821-2021, η δε, ιδέα του πρότζεκτ εκκίνησε προ ετών έπειτα από συζήτηση της Μ. Ηλιού με τον Άγγελο Δεληβορριά (1937-2018).

Ειδικώς για το ντοκιμαντέρ «Η Αθήνα του Μεσοπολέμου 1922-1940», δεν περιλαμβανόταν στην αρχική ιδέα. Όπως η Μ. Ηλιού διευκρίνισε, η τρίτη ταινία θα έφερε τον τίτλο «Η Αθήνα των συγκρούσεων, 1922-1950», ωστόσο, «μέσα σε αυτή, υπήρχε η ταινία για τον Μεσοπόλεμο. Έτσι, το ίδιο το υλικό διεκδίκησε την ύπαρξη της ταινίας για την περίοδο του Μεσοπολέμου».

Αποτελούμενο από άγνωστο οπτικό υλικό που βρέθηκε σε αρχεία της Αμερικής, της Ευρώπης και της Ελλάδας και εμπλουτισμένο με απόσπασμα από την ταινία «Οι περιπέτειες του Βιλάρ» (1927, 26’), το ντοκιμαντέρ υπογραμμίζει ότι η Αθήνα του Μεσοπολέμου δεν είναι μόνο μία πόλη σε διχασμό ανάμεσα σε βενιζελικούς και μοναρχικούς. Η προσφυγική πλημμυρίδα των Μικρασιατών, το 1922 φέρνει νέα πνοή στην πόλη, στον πολιτισμό και στην οικονομία. Αναπτύσσεται η βιομηχανία και η ναυτιλία, μια νέα αστική τάξη κάνει αισθητή την παρουσία της, καθιερώνονται οι Δελφικές γιορτές, και συγχρόνως δημιουργείται μια εργατική τάξη που διαδηλώνει στους δρόμους της Αθήνας.

Οι γυναίκες αρχίζουν να εργάζονται και τα καλοκαίρια κολυμπούν στο Παλαιό Φάληρο δίπλα στους άνδρες, φορώντας μαγιό. Ο νέος τύπος γυναίκας είναι «κοντοκουρεμένη και κοντοφουστανούσα […] Τα αυτοκίνητα δίνουν τη δυνατότητα στην αστική τάξη να φεύγει από την πόλη». Στο μεταξύ, «η Αθήνα γίνεται πόλος έλξης για τον κόσμο από όλη τη γη κι αυτό αρχίσει να διαμορφώνεται από τη δεκαετία του ’20 οπότε και στήνεται η ελληνική βιομηχανία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Την περίοδο εκείνη αλλάζει και ο αστικός ιστός, μεταξύ άλλων «δημιουργούνται κηπουπόλεις (Φιλοθέη, Ψυχικό)» ενώ με την έλευση των προσφύγων πολλές συνοικίες γίνονται τόποι (Καλλιθέα, Ν. Σμύρνη) όπως ακούμε –μεταξύ άλλων– στο απόσπασμα του ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε κατά τη συνέντευξη Τύπου. Το κοινό, θα έχει την ευκαιρία να το δει στην Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών οπότε και θα προβληθεί στις 17, 18 και 19 Ιανουαρίου (20:00).

Δημοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα

«Ο Μεσοπόλεμος περιλαμβάνει την κρίση. Για πρώτη φορά, το 1924, έχουμε δημοκρατία και το ντοκιμαντέρ αφηγείται πως οι κάτοικοι διαδέχονται την αλλαγή πολιτεύματος», σημείωσε –μεταξύ άλλων– κατά τη συνέντευξη Τύπου, η ιστορικός και ομιλήτρια στην ταινία, Χριστίνα Κουλούρη.

Κατά τα λοιπά, την περίοδο εκείνη, κάτω από την Ακρόπολη γκρεμίζεται η συνοικία Βρυσάκι και αναδύεται η Αρχαία Αγορά, ενώ η Ομόνοια εκσυγχρονίζεται με ηλεκτρικό τρένο. Ο Βενιζέλος, στη δεύτερη δημιουργική τετραετία του, φέρνει το νερό στην πόλη, χτίζει σχολεία, εγκαινιάζει το πρώτο αεροδρόμιο. Στην τέχνη, η γενιά του 1930 θα αλλάξει την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική. Οι Αθηναίοι τραγουδούν Αττίκ και Γιαννίδη, ενώ στις περιφερειακές συνοικίες κυριαρχούν τα ρεμπέτικα. Μετά το Κραχ του 1929, η επάνοδος της μοναρχίας, η δικτατορία του Μεταξά και η αρχή του Ελληνοϊταλικού Πολέμου φέρνουν το τέλος αυτής της περιόδου.

Τα παραπάνω ξετυλίγονται αβίαστα στο ντοκιμαντέρ χάριν του μοντάζ που φέρει την υπογραφή της Αλίκης Παναγή. Οι αφηγήσεις, οι φωτογραφίες, τα φιλμάκια και οι ήχοι της πόλης που σχεδίασε από κοινού με την ανακατασκευή της μουσικής της εποχής αλλά και την πρωτότυπη μουσική της Κατερίνας Πολέμη, αναδημιουργούν την ατμόσφαιρα μιας πολύ δημιουργικής περιόδου, γεμάτης αντιθέσεις.

Όσο για τη μουσική, όπως η Κατερίνα Πολέμη επεξήγησε, «συνδράμει με δύο τρόπους: σαουντρακικά ντύνοντας την ταινία καθώς και με την ανακατασκευή μουσικών που υπήρχαν τότε, όπως τα ρεμπέτικα». «Η μουσική δίνει αφηγηματικό χαρακτήρα στην ταινία», υπογράμμισε από την πλευρά της η Μαρία Ηλιού. Κι αυτό της το ντοκιμαντέρ δίνει μία νέα ματιά για την Αθήνα του Μεσοπολέμου, αφηγείται μία ιστορία. Κι «η καλύτερη ιστορία είναι αυτή που λέει μια ιστορία, όχι που διδάσκει», όπως ανέφερε ο Αλέξανδρος Κιτροέφ.

Όπως αναφέραμε, τη σκηνοθεσία του ντοκιμαντέρ «Η Αθήνα του Μεσοπολέμου 1922-1940» υπογράφει η Μαρία Ηλιού, ιστορικός σύμβουλος ο Αλέξανδρος Κιτροέφ, η μουσική είναι της Κατερίνας Πολέμη, το μοντάζ έκανε η Αλίκη Παναγή, στη διεύθυνση φωτογραφίας οι Buddy Squires και Γιώργος Γιαννέλης, στον ήχο οι John Zecca, Mark Mandler και Άρης Παυλίδης, στο μιξάζ ο Θύμιος Κολοκούσης.

Στο ντοκιμαντέρ μιλούν οι Roderick Beaton, Αλέξανδρος Κιτροέφ, Katherine Fleming, Λεωνίδας Εμπειρίκος, Jim Wright, Χριστίνα Κουλούρη, Νίκος Βατόπουλος, Λάμπρος Λιάβας και Τζελίνα Χαρλαύτη.

Η παραγωγή είναι του Πρωτέας/Proteus NY Inc. Χορηγοί οι The Jaharis Family Foundation, The Pindaros Foundation, The Hatsopoulos Foundation, Κοινωφελές Ίδρυμα Κοινωνικού και Πολιτιστικού Έργου (ΚΙΚΠΕ) και Ανώνυμος χορηγός.

«Η Αθήνα του Μεσοπολέμου 1922-1940» – Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (210 7282333) – 17, 18 & 19 Ιανουαρίου 2025 (20:00)

Κεντρική φωτ.: H Αθήνα κατά τη δεκαετία του 1930. Ευγενική παραχώρηση, Library of Congress. Πηγή φωτ.: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Πηγή είδησης – εικόνας

https://www.liberal.gr/politismos/xetyligontas-tin-athina-toy-mesopolemoy

Η Ομάδα του GreekHumans

0 comment 77 views
0 FacebookTwitterEmail
Γλώσσες του ΚόσμουΣύντομα Γραφόμενα

Πολίτικη Διάλεκτος – Σάφης – Παλντούρ Κιουλντούρ – Σερσερής

by Αναστασία Δημοπούλου
written by Αναστασία Δημοπούλου

Της Αναστασίας Δημοπούλου*

Η Πολίτικη ή Κωνσταντινουπολίτικη Διάλεκτος, αποτελεί διάλεκτο της Ελληνικής γλώσσας, η οποία ομιλείται από 200.000 Ρωμιούς στην Ελλάδα κι από μερικούς χιλιάδες πλέον Ρωμιούς της Πόλης, όπως αναφέρθηκε σε προγενέστερο κείμενο της ιστοσελίδας μας, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ

https://greekhumans.com/politikh-dialektos/

Έως τώρα αναφέρθηκε πληθώρα όρων, για τους οποίους δόθηκαν επεξηγήσεις. Για τις λέξεις αυτές μπορείτε να δείτε αυτά τα άρθρα:

Πολίτικη Διάλεκτος – Ναμκιόρης – Μαντάρα – Πάπαλα

Πολίτικη Διάλεκτος – Ουγραστίζω – Λαγούμι – Μπαϊράκι

Πολίτικη Διάλεκτος – Μπιμπίκι – Μεϊντάνι – Ουκαλάς

Πολίτικη Διάλεκτος – Καζικτσής – Ζάβαλλης – Κουτρώ

Πολίτικη Διάλεκτος – Κεπαζές – Καβανόζι – Εμ

Πολίτικη Διάλεκτος – Αγιάζι – Γκεβεζελίκι – Ερίφης

Πολίτικη Διάλεκτος – Κασμάς – Ντέρτι – Πατιρντί

Πολίτικη Διάλεκτος – 3 λέξεις από την Πόλη

Πολίτικη Διάλεκτος

Καλή χρονιά σε όλους με υγεία!!

Συνεχίζουμε και φέτος με την στήλη: “Η Πολίτικη λέξη της ημέρας”.

Σήμερα θα δούμε τρεις ακόμη Πολίτικες λέξεις με την ερμηνεία τους.

«Η Πολίτικη λέξη της ημέρας είναι ο «Σάφης»

Ποιον λέμε όμως Σάφη και αντίστοιχα Σάφισσα;

Η λέξη αυτή προέρχεται από το τουρκικό επίθετο «Saf» που σημαίνει αγνός, καθαρός

Άρα, όταν εμείς στην Πόλη λέμε κάποιον Σάφη εννοούμε ότι είναι αγαθός, ευκολόπιστος, απονήρευτος.

«Η Πολίτικη λέξη της ημέρας είναι το «Παλντούρ Κιουλντούρ»

Η λέξη αυτή προέρχεται από την τουρκική λέξη «Paldır küldür» και σημαίνει με πολύ θόρυβο. Οπότε φανταστείτε κάτι ή κάποιον όταν πέφτει, κάνει αυτό τον ήχο/θόρυβο.

Επομένως εμείς στην Πόλη λέμε για παράδειγμα “παλντούρ κιουλντούρ έπεσε από τις σκάλες!” Έπεσε δηλαδή κάνοντας πολύ έντονο θόρυβο.

Η τελευταία λέξη για σήμερα είναι ο «Σερσερής»

Ποιον λέμε όμως Σερσερή;

Η λέξη αυτή προέρχεται από την τουρκική λέξη «Serseri» που σημαίνει αλήτης, ρεμάλι, ρέμπελος.

Θα τα πούμε σύντομα με νέες Πολίτικες Λέξεις.

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να δείτε εδώ

https://www.instagram.com/teacheranastasia/

https://www.youtube.com/@Ogretmenanastasya/videos

https://open.spotify.com/show/4rKdyZLG3O2u78fqnRDLk8

https://www.facebook.com/profile.php?id=61565517434529

Εικόνα: Αναστασία Δημοπούλου

* Η Αναστασία Δημοπούλου είναι MSc Καθηγήτρια Τουρκικής Γλώσσας

0 comment 62 views
0 FacebookTwitterEmail
ΕιδήσειςΠανελλαδικά

«Σπίτι μου 2» – πρόγραμμα στεγαστικού δανείου

by GreekHumans
written by GreekHumans

Από τις 15 Ιανουαρίου 2025, θα είναι ανοιχτές οι αιτήσεις για το πρόγραμμα «Σπίτι μου 2», το οποίο διαθέτει συνολικό προϋπολογισμό 2 δισεκατομμυρίων ευρώ με στόχο να βοηθήσει 20.000 δικαιούχους να αποκτήσουν την πρώτη τους κατοικία μέσω χαμηλότοκων δανείων. Δικαιούχοι του προγράμματος είναι άτομα ηλικίας 25-50 ετών που πληρούν συγκεκριμένα εισοδηματικά κριτήρια. Το ελάχιστο εισόδημα ορίζεται στα 10.000 ευρώ, ενώ το μέγιστο διαφοροποιείται ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση. Συγκεκριμένα, για άγαμους το ανώτατο εισόδημα είναι 20.000 ευρώ, για έγγαμους 28.000 ευρώ με προσαύξηση 4.000 ευρώ για κάθε παιδί, και για μονογονεϊκές οικογένειες 31.000 ευρώ με προσαύξηση 5.000 ευρώ για κάθε παιδί πέρα από το πρώτο.

Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από δάνεια που καλύπτουν έως και το 90% της αξίας του ακινήτου, με μέγιστο ποσό δανείου τις 190.000 ευρώ και διάρκεια αποπληρωμής από 3 έως 30 χρόνια. Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα είναι ότι το 50% του δανείου καλύπτεται από το Ταμείο Ανάκαμψης με μηδενικό επιτόκιο, μειώνοντας σημαντικά τις μηνιαίες δόσεις σε σύγκριση με την κανονική αγορά.

Η διαδικασία υποβολής αιτήσεων γίνεται μέσω συνεργαζόμενων πιστωτικών ιδρυμάτων, όπου οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να προσκομίσουν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Οι αιτήσεις αξιολογούνται κατά σειρά προτεραιότητας. Ειδικές προβλέψεις υπάρχουν για πολύτεκνες και τρίτεκνες οικογένειες, οι οποίες δικαιούνται επιδότηση επιτοκίου κατά 50%. Επίσης, για την Περιφερειακή Ενότητα Έβρου, δικαιούχοι με δύο τέκνα σε συγκεκριμένες περιοχές έχουν τη δυνατότητα επιδότησης, ενώ οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να ενημερώνονται για όλες τις λεπτομέρειες και τις προϋποθέσεις μέσω των επίσημων ιστοσελίδων.

Πηγή είδησης – εικόνας

https://govnews.gr/oikonomia/215423/spiti-mou-2-po/

Η Ομάδα του GreekHumans

0 comment 99 views
0 FacebookTwitterEmail
Newer Posts
Older Posts