Της Ιωάννας Σταθοπούλου*
Άτιμο πράγμα η ξενιτιά.
Μια ανοιχτή πληγή μέσα στην καρδιά, αγιάτρευτη.
Φωλιάζει μες στο δάκρυ.
Ποτίζει με πικρό φαρμάκι τη ψυχή και χάνεται.
Κοίτα μια μάνα που κλαίει στο κατώφλι,
κι έναν πατέρα που μένει σιωπηλός.
Το παιδί τους κουνάει για άλλα μέρη,
μ’ ένα φιλί στο μέτωπο και μια υπόσχεση σαν ψίθυρος.
<<Θα γυρίσω πίσω σύντομα!>>
Και το σύντομα γίνεται εβδομάδες, μήνες, χρόνια ή ποτέ.
Στα ξένα οι μέρες είναι κρύες και αργές.
Οι νύχτες σκοτεινές, μοναχικές.
Το αργυρό φεγγάρι παραμένει η μόνη συντροφιά.
Μαζί με το μοιρολόι του κούκου πάνω σε γυμνά κλαδιά.
Η σκέψη επιμένει όλο στους τόπους τους παλιούς να γυρίζει.
Σε χώματα κι ουρανούς αγαπητούς.
Και η θύμηση σε φίλους και γνωστούς να αρμενίζει ανέμελα,
παρέα με ένα όνειρο γλυκό.
Εκείνο το μεγάλο και άπιαστο, που λέγεται επιστροφή.
Γιατί είναι βαριά η μοίρα της μαύρης ξενιτιάς.
Τσακίζει τις αντοχές.
Λυγίζει τα γόνατα.
Γερνάει πρόωρα το είναι.
Μα η ελπίδα ηχεί σε κάθε χτύπο, σε κάθε λεπτό.
Και σιγοκαίει στις ίριδες των ματιών, φωτιά αναμμένη.
Σαν ένα θερμό φως που καθρεφτίζει απάνεμα λιμάνια.
Σαν μία λάμψη πόθου που φανερώνει σταθμούς αλλοτινών πατρίδων.
Πηγή εικόνας
https://diastixo.gr/epikaira/apopseis/4462-daraki-poetry
*Βιογραφικό συντάκτριας
https://greekhumans.com/i-hwanna-stathopulu-sintaktrha-sto-greekhumans/