Του Κυριάκου Σιδηρόπουλου*
Η Τουρκία έχει κατανοήσει πλήρως την μορφή που θα έχει ένας πόλεμος με την Ελλάδα. Έχει εντοπίσει, σκιαγραφήσει και αναλύσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, του τα οποία θα διαμορφωθούν από τους ακόλουθους παράγοντες: διάρκεια και χρόνος σύρραξης, ετοιμότητα και άμεση αντίδραση, μέσα εμπλοκής και στόχοι.
Διάρκεια και χρόνος
Καθώς η Ελλάδα επιλέγει σταθερά την διπλωματική οδό και αποφεύγει με κάθε τρόπο την όξυνση των πνευμάτων, προκύπτει το συμπέρασμα ότι θα βρίσκεται σε θέση αμυνόμενου. Τεκμαίρεται λοιπόν, ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας, θα είναι αυτές οι οποίες θα δεχτούν το πρώτο πλήγμα και θα κληθούν όχι απλά να το αποφύγουν αλλά να το ανταποδώσουν σε χρόνο τόσο περιορισμένο που θα καθίσταται απρόβλεπτο για την άλλη πλευρά. Η υπερβολικά μεγάλη δυσκολία επίτευξης αυτού είναι εμφανής, καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί άψογη εκπαίδευση των στελεχών, κάτι που είναι αδιαπραγμάτευτα αληθές, αλλά και τον εξοπλισμό της ελληνικής πλευράς με ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει στην στρατιωτική τεχνολογία. Να σημειωθεί ότι η διάρκεια της σύρραξης δεν θα καθοριστεί αποκλειστικά από τους μετέχοντες σε αυτήν αλλά και στην παρέμβαση δυνάμεων όπως οι Η.Π.Α., η Γαλλία ή πιθανόν και της Ευρωπαϊκής Ένωσης εν συνόλω.
Ετοιμότητα και άμεση αντίδραση
Ο παράγων αυτός είναι το βασικότερο συστατικό αυτού που συχνά ακούμε και ονομάζουμε «Αποτροπή». Η επίτευξη αυτής είναι άμεσα συνυφασμένη με τη διαχείριση πόρων. Πρώτος και πολυτιμότερος πόρος είναι ο άνθρωπος (εξ ού και η προαναφερθείσα απαιτούμενη άρτια εκπαίδευση, ένας καλά εκπαιδευμένος στρατιώτης το πρώτο πράγμα που μαθαίνει είναι να επιβιώνει σε συνθήκες πολλαπλών απειλών). Ηλίου φαεινότερο ότι άλλοι βασικοί παράγοντες είναι αυτοί των μέσων, δηλαδή των οπλικών συστημάτων καθώς και αυτά έχουν όρια, και του ιδίου του χρήματος.
Μέσα εμπλοκής και στόχοι
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να αναφερθούμε στην κούρσα εξοπλισμών στην οποία έχουν επιδοθεί τα δύο κράτη. Η Ελλάδα μετά από μια δεκαετία σχεδόν απραξίας στα εξοπλιστικά εντόπισε το κενό που δημιουργήθηκε μεταξύ αυτής και της Τουρκίας, η οποία δεν διαθέτει την υπεροπλία μόνο αριθμητικά αλλά τόσο ως προς την βιομηχανία όπλων όσο και ως προς τα εξελιγμένα οπλικά της συστήματα που η ίδια έχει αναπτύξει. Τα πασίγνωστα πλέον Μη Επανδρωμένα Αεροσκάφη (MEA, UAV) Βayraktar TB2 και Αkinci, τα περιπλανώμενα πυρομαχικά (loitering munition), το Dearsan SALVO, το τουρκικό μη επανδρωμένο σκάφος επιφανείας(ΜΕΣΕ), ακόμα και οι εξοπλισμένες με 64 αντιαεροπορικούς πυραύλους HISAR, φρεγάτες κλάσης Istanbul καταδεικνύουν την «προτίμηση» της Άγκυρας σε επιθέσεις κορεσμού.
Συμπεράσματα
Καθώς η παρέμβαση των δυνάμεων οι οποίες αναφέρθηκαν, ή και άλλων, θα είναι κατά πάσα πιθανότητα άμεση, η Τουρκία εμφανώς στοχεύει στην ταχεία εξόντωση των ελληνικών βάσεων και οπλικών συστημάτων. Παίρνοντας το μάθημα της από την κρίση των Ιμίων, όπου το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό αντέδρασε ταχύτατα και εγκλώβισε τον τουρκικό στόλο, έχει επενδύσει σε αυτοματοποιημένα συστήματα τα οποία δεν κατασπαταλούν ανθρώπινους ή οικονομικούς πόρους και καταβάλλουν την αντίπαλη άμυνα μέσω του κορεσμού της. Οι αριθμοί των επιτιθέμενων ΜΕΑ και ΜΕΣΕ θα είναι τόσο μεγάλοι, που ούτε οι υπερσύγχρονες φρεγάτες Βelh@ra έμφορτες με 32 Αster 30, ούτε τα 83 αναβαθμισμένα F-16V και τα 24 Rafale F3R θα καταφέρουν να καταρρίψουν στο σύνολό τους πριν βάλλουν εναντίον στόχων. Είναι εμφανές, ότι η αντιμετώπιση μιας επίθεσης κορεσμού θα απαιτήσει τεράστια κατανάλωση πυραύλων, με πολλαπλάσια αξία από αυτή των επιτιθέμενων μέσων, ενώ ταυτόχρονα η ανεπιτυχής αντίδραση του αμυνόμενου θα επιφέρει αιματόεσες απώλειες στον αμυνόμενο και ο επιτιθέμενος θα απολαμβάνει την ασφάλεια του φυλακίου, μέσα από το οποίο χειρίζεται το οπλικό σύστημα.
Σαφώς συμπεραίνεται, ότι η Τουρκία θα επιδιώξει την πρόκληση ενός συμβάντος, το οποίο θα είναι δυσθεώρητο από ποιον προκλήθηκε ούτως ώστε να παραπλανήσει τη διεθνή γνώμη και να κερδίσει χρόνο από την παρέμβαση των ξένων δυνάμεων. Εντός του χρόνου αυτού, θα επιχειρήσει να πλήξει τους πιο καίριους στόχους, με μέσα που προσφέρουν ασφάλεια στο προσωπικό της και με αριθμό μη αντιμετωπίσιμο από την Ελλάδα. Αφού επιχειρήσει να εξουδετερώσει αυτούς, και γνωρίζοντας ότι η τελευταία δεν έχει την οικονομική δυνατότητα όχι να αγοράσει νέα, αλλά να επανεξοπλίσει τα εναπομείναντα μέσα της, θα είναι ελεύθερη να δημιουργήσει ένα νέο status quo, στην ανατροπή του οποίου δεν θα μπορεί να την υποχρεώσει ουδείς με πομφόλυγα.
Σε λίγες μέρες η Τουρκία θα εξαναγκάσει την Ελλάδα σε απώλεια εδάφους, θα επιτύχει την οικονομική της αποδυνάμωση σε χρόνο ο οποίος θα είναι αισθητά λιγότερος από αυτόν τον οποίον χρειάζονται οι Εταίροι για να αντιδράσουν, και όλα αυτά ενώ η ίδια θα χρειαστεί να θυσιάσει ελάχιστες ζωές από αυτές του λαού της.
Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει κάποια «μαύρη» πλευρά με σκοπό να ρίξει το ηθικό των Ελλήνων, ούτε και να εκθειάσει τις ομολογουμένως εντυπωσιακές ικανότητες της Τουρκίας στον τομέα αυτό. Αντιθέτως έχει σκοπό να σκιαγραφήσει την πραγματικότητα με σκοπό την διαμόρφωση γνώμης το δυνατόν ενημερωμένης. Η αντίδραση της χώρας μας θα πρέπει να είναι καίρια και ψύχραιμη αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αναζητηθούν λύσεις.
Οι λύσεις αυτές είναι υπαρκτές και δεν πρόκειται για συστήματα που ΘΑ αναπτυχθούν αλλά από ήδη δοκιμασμένα και υπάρχοντα τα οποία θα ήταν σοφό να διεκδικηθεί να κατασκευαστούν στη χώρα μας με σκοπό την απόκτηση τεχνογνωσίας με ταυτόχρονη ανάπτυξη της βιομηχανίας και συνεκδοχικά της οικονομίας μας. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να κατανοήσει πως όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις τις τελευταίες δεκαετίες, δεν αγοράζει οπλικά συστήματα με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει, αλλά προκειμένου να μην χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσει. Αυτός ακριβώς είναι και ο πυρήνας του όρου «Αποτροπή».
Είθε ο σκοπός αυτός να επιτευχθεί και να παραμείνει αναλλοίωτος ες αεί.
Πηγή εικόνας
https://www.cretalive.gr/ellada/klimakosi-ton-toyrkikon-prokliseon-mparaz-parabiaseon-sto-aigaio
* Ο Κυριακός Σιδηρόπουλος είναι ιστορικός