Στην Ορθόδοξη παράδοση, η γέννηση του Χριστού είναι γεγονός του σήμερα παρ’ όλον ό,τι ο Ιησούς γεννήθηκε στη πόλη της Βηθλεέμ της Ιουδαίας περίπου το 7 ή 6 π.χ.. Την ημέρα των Χριστουγέννων, ο λαός του Θεού μ’ ευφροσύνη γιορτάζει το « Χριστός γεννάται» με δοξολογίες και οι χριστιανοί σπεύδουν να συναντήσουν τον Χριστό, τον Σωτήρα, που ήλθε από τους ουρανούς «Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε…»
Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι κάτι περισσότερο από μια απλή ανάμνηση ενός ιστορικού γεγονότος, αποτελεί το χαροποιό γεγονός της γέννησης του Χριστού στο οποίο μετέχουμε σήμερα και γινόμαστε παραλήπτες της αγάπης του Θεού.
Όταν γιορτάζουμε ένα ιστορικό γεγονός ή ένα πρόσωπο που έζησε στο παρελθόν ή ακόμη ζει δίνεται η δυνατότητα σ’ αυτούς που γιορτάζουν το γεγονός ή τιμούν το πρόσωπο να μετέχουν στην ιστορικά ανεπανάληπτη ιδιαιτερότητα των.
Πως ο άνθρωπος σήμερα μπορεί ν’ αντιληφθεί υπαρξιακά και να συμμετάσχει στην χαρά της γέννησης του Χριστού;
Το ερώτημα απαιτεί ν’ ανιχνεύσουμε την φύση και τον προορισμό του ανθρώπου βασισμένοι στις βασικές αλήθειες της Ορθόδοξης θεολογικής παράδοσης. Ο άνθρωπος και η κτίση έχουν αρχή και τέλος.
Τα πάντα στο κόσμο φθείρονται από την πάροδο του χρόνου και οδηγούνται ασύμμετρα και αναπόφευκτα στο μηδέν, στο τίποτα εκ του οποίου προέρχονται.
Η συναίσθηση της φθοράς, ο φόβος του θανάτου και ταυτόχρονα το έμφυτο ένστικτο της επιβίωσης έχουν την αμφίσημη δυνατότητα να κάνουν τον άνθρωπο βάρβαρο και αγχωτικό ή φιλάνθρωπο, ταπεινό, και δημιουργικό ιδιαίτερα όταν αντλεί δύναμη και ενέργεια από τη δυνατότητα σχέσης και κοινωνίας με τον Τριαδικό Θεό.
Ο άνθρωπος στην εγωκεντρικότητα του, ιδιαίτερα στο καιρό τούτο της πανδημίας, συναισθάνεται την αποτυχία να λυτρώσει «μόνος» του τον εαυτό του και τον κόσμο από τις ποικιλόμορφες εκφράσεις του κακού και της φθοράς.
Η υπέρβαση της φθοράς, του κακού, και της επιστροφής στο τίποτα επιτυγχάνεται με την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό, την αγάπη, την ανθρώπινη αλληλεγγύη και την ειρηνική συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων και των λαών.
Η περιχώρηση των ανθρώπων και των λαών μέσα στα πλαίσια της αγάπης, της δικαιοσύνης, και της ειρήνη οδηγεί τον άνθρωπο στην υπέρβαση των φυσικών περιορισμών της ανθρώπινης φύσης, στην κοινωνία αγάπης με τον Θεό, το δοτήρα της ζωής, την πηγή της αγάπης, και το στήριγμα όλων των υπαρκτών όντων.
Τα Χριστούγεννα, η εορτή της ενσάρκωσης του Λόγου του Θεού, σηματοδοτεί και αποκαλύπτει το εύρος της Θεϊκής αγάπης για τον άνθρωπο, την επιθυμία Του να μοιραστεί την δόξα Του με τα κτιστά όντα.
Ταυτόχρονα, η γέννηση του Θεανθρώπου αποτελεί την ολοκλήρωση της ανθρώπινης φύσης σύμφωνα με την θεϊκή θέληση και αγάπη.
Η γέννηση του Χριστού ενεργοποιεί τελεσίδικα το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο και γενικά για όλη την δημιουργία.
Η δημιουργία του ανθρώπου ολοκληρώνεται με την οντολογική ενότητα του ανθρώπου με τον Θεό δια του Αγίου Πνεύματος που ακατάπαυστα εργάζεται για να φέρει όλους τους ανθρώπους σε κοινωνία με τον Χριστό.
Ο άνθρωπος με την ενσάρκωση του Λόγου του Θεού έχει την δυνατότητα ν’ υπάρχει αιώνια, όχι «μόνος» αλλά σε κοινωνία ζωής μετά των αγίων στην οποία όλοι υπάρχουν γιατί ελεύθερα αγαπούν και αγαπιούνται;
Για την Ορθοδοξία, η ζωή είναι δώρο της Θεϊκής αγάπης που δημιουργεί ελεύθερα υποκείμενα πού όταν αγαπούν και αγαπιόνται έχουν την δυνατότητα να ξεπεράσουν τους περιορισμούς της ιστορίας και της φύσης των.
Η γέννηση του Χριστού είναι η Θεϊκή απάντηση στην τραγικότητα της ανθρώπινης θνητότητας, της φθοράς, και του θανάτου.
Ο Θεός στην απεριόριστή αγάπη και μακροθυμία του θέλει ο άνθρωπος να ζήσει αιώνια, να γίνει θεός.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εξηγεί: « και όπως ένας άνθρωπος όταν σταματήσει στη μέση δύο πράγματων χωρισμένων, απλώνει τα χέρια του για να ενώσει αυτά που είναι χωρισμένα, το ίδιον έκαμε και Αυτός (ο Λόγος του Θεού), συνένωσε την θεία φύση με την ανθρώπινη και τα ιδικά Του με τα δικά μας.»
Από την φάτνη της Βηθλεέμ, ο άνθρωπος αποκτά ένα νέο τρόπο ύπαρξης.
Η κτίση και ο άνθρωπος ενώνονται στο πρόσωπο του Χριστού με τον Θεό και ο άνθρωπος στην ιστορική του ύπαρξη, με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, γίνεται θεάνθρωπος και συνεργεί με τον Θεό στην εδραίωση και φανέρωση της βασιλείας Του στον κόσμο.
Ο άνθρωπος, όμως, έχει την ελευθερία ν’ αρνηθεί την θεϊκή αγάπη και την συνεργασία του με τον Θεό κάνοντας συνειδητή επιλογή να ζει χωρίς τον Θεόν του.
Ο άνθρωπος χωρίς Θεό και μεταφυσικές αγωνίες, επιλέγει ένα τρόπον ζωής που νοηματοδοτείται αποκλειστικά από τους φυσικούς νόμους και τις ανθρώπινες δυνατότητες.
Η Ορθοδοξία προσφέρει ένα πάντοτε νέο τρόπο ζωής.
Ο αυθεντικός άνθρωπος έχει την δυνατότητα με την γέννηση του Χριστού να είναι θεάνθρωπος σε κοινωνία με τον υπερβατικό Θεό.
Αυτή η κοινωνία δεν είναι ποτέ ατομική υπόθεση αλλά πραγματώνεται πάντοτε στα πλαίσια της αγάπης που υπερβαίνει το εγώ και βιώνεται σαν προσφορά απεριόριστης αγάπης για τον «πλησίον» όπως αποκαλύπτεται στη ιστορική ζωή του Ιησού.
Αυτός ο τρόπος ζωής θεμελιώνεται στην ανθρώπινη εμπιστοσύνη στον Θεό (πίστη) που δίνει ελπίδα γιατί η αγάπη τελικά θα νικήσει το μίσος, την φθορά και το θάνατο.
Ο Θεός προσφέρει στον άνθρωπο την αγάπη Του ανεξάρτητα από την δική μας φιλική, εχθρική ή ακόμη και αδιάφορη ανταπόκριση.
Γι’ αυτό η ιστορία ξαφνιάζει με τις απροσδόκητες εξελίξεις που γεμίζουν το κόσμο μ’ ελπίδες παρόλη την βαρβαρότητα που φαίνεται να επικρατεί γύρω μας.
Πηγή πληροφόρησης – εικόνας
Άρθρο του π. Εμμανουήλ Κλάψη
https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/41157-to-uparktiko-minuma-tis-gennisis-tou-xristou
Η Ομάδα του GreekHumans