Της Ρομίνας (Νικολέττας Ρεπάνη)*
Πόσα χρόνια πάνε αλήθεια που απόμεινες μόνη σου;
Μια κρύα νύχτα Πρωτοχρονιάς το κατάλαβες.
Αφοσιώθηκες στα παιδιά σου.
Έσκυψες πάνω τους απλώνοντας τις φτερούγες σου
Τα μεγάλωσες. Τώρα τραβούν τον δρόμο τους
Εσύ πάντα μόνη σου
Η θάλασσα πάντα εκεί, σε προσμένει.
Μέστωσες κι όμως παρέμεινες το παιδί
που λατρεύει να παίζει με τα κύματα.
Γράφεις ονόματα στην άμμο
και καρτερείς να βρεις …
Αλήθεια, τι καρτερείς πια να βρεις;
Γοργόνες πλέον δεν υπάρχουν να βρεις το στέμμα τους.
Σειρήνες υπάρχουν πολλές…
Πρόσεχε μη σε παρασύρουν…
Μόνο εσύ κι ο Μπάτης
να σου χαϊδεύει το πρόσωπο…
Ρομίνα 21/7/23
Πηγή εικόνας
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063454604305
Μπορείτε να δείτε τις Σκέψεις και τα Ποιήματα της Ρομίνας εδώ
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063454604305
Διαβάστε κι άλλα ποιήματα στην ιστοσελίδα μας εδώ
https://greekhumans.com/category/small-texts/poems/
* Βιογραφικό συντάκτριας
https://greekhumans.com/h-nhkolaitta-raipanh-sintaktrha-sto-greekhumans/