Του Μάνου Καραβασίλη*
Βρήκα σήμερα τυχαία, στα παλιά τα πράγματα.
Ένα ρούχο δικό σου και έβαλα τα κλάματα.
Ήταν και το αγαπημένο σου, έτσι μου είχες πει θυμάμαι.
Όμως μην νομίζεις, πως με την απουσία σου λυπάμαι.
Είναι τόσες οι στιγμές, που ζήσαμε οι δυο μας.
Είναι τόσο δυνατή η σχέση μας, που δεν θα σβήσει απ’ το μυαλό μας.
Το ρούχο σου στα χέρια μου, καθώς το κρατούσα.
Εσένα ένιωθα, ότι μες τα μάτια σε κοιτούσα.
Ο χρόνος του φέρθηκε σκληρά, δεν έλαμπε όπως τον καιρό που το φορούσες.
Όταν έλαμπες και όταν ακτινοβολούσες.
Σκέφτηκα να το κρύψω εκεί που το είχα βρει.
Μα τελικά το χάρισα, σ’ ένα νέο κορμί να φορεθεί.
Να συνεχίσει τον σκοπό του, να ζεσταίνει έναν άνθρωπο.
Αφού όλα συνεχίζονται, μετά από κάθε θάνατο.
Αφού αυτός που πέθανε, κάπου πάλι ζει.
Γιατί το ρούχο να έμενε στην θέση που το είχα βρει;
Τώρα ξέρω ότι το παλιό ρούχο, δεν θα μείνει κάπου κρυμμένο.
Θα το φοράει αυτός ο άνθρωπος, και θα ναι ευτυχισμένος.
Όλα συνεχίζονται, ποτέ δεν σταματάνε.
Και οι άνθρωποι μες την ζωή, να μην τα παρατάνε.
Πηγή εικόνας
https://www.harpy.gr/product/andriko-set-poykamiso-kai-panteloni-me-anaglyfo-yfasma-mayro/
Διαβάστε κι άλλα ποιήματα στην ιστοσελίδα μας εδώ
https://greekhumans.com/category/small-texts/poems/
* Βιογραφικό συντάκτη
https://greekhumans.com/o-manos-karavasilhs-syntakths-sto-greekhumans/