Ήταν κάποτε ένα αγόρι και σ’ ένα χορό, παραμονή Πρωτοχρονιάς, γνώρισε ένα κορίτσι…Ήταν πολύ όμορφη, λεπτεπίλεπτη και αέρινη, σαν οπτασία βγαλμένη από κάποιο παραμύθι! Σαν μπαλαρίνα χόρευε, στροβιλιζόταν, έκανε φιγούρες…..μαγεύτηκε το αγόρι, που ήταν εξίσου όμορφο! Το κορίτσι τον είδε πως την κοιτούσε, ένοιωσε ένα σκίρτημα, τον πλησίασε χορεύοντας, έβγαλε ένα αστέρι που είχε καρφωμένο στα μαλλιά, του το έδωσε και του είπε.
«Λένε πως το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς,
ό,τι επιθυμεί ο καθένας μας αληθινά, αν το ζητήσει με την καρδιά του,
γίνεται αστέρι και καρφώνεται ψηλά στον ουρανό,
και από εκεί ψηλά ,τον φωτίζει μέχρι να πραγματοποιηθεί η ευχή του!»
Κατόπιν, χάθηκε μέσα στον κόσμο. Το αγόρι ξαφνιάστηκε κι έμεινε με το αστέρι στα χέρια. Όμως σχεδόν αμέσως τα μάτια του γυρνούσαν ένα γύρω την αίθουσα, ψάχνοντας να την βρουν, μα δεν την ξαναείδε.
Όλο το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς, χαρούμενοι όλοι έκαναν ευχές και τ’ αστέρια τους στόλιζαν τον ουρανό ,με λάμψη και όμορφα χρώματα! Μόνο ένα αστέρι απόμεινε ,μέχρι την τελευταία στιγμή περίμενε πως θ’ ακολουθούσε τα άλλα στο φωτεινό στερέωμα…. Τι κρίμα, δεν έγινε και το αγόρι γύρισε λυπημένο στο σπίτι του. Πολύ λυπημένο, γιατί η καρδιά του ήθελε να πει στο κορίτσι ότι το αγάπησε πολύ, ότι την ήθελε στη ζωή του, να ζήσουν όμορφα μαζί ,μα, δεν μπόρεσε, δεν έβρισκε τα λόγια, έχασε την κατάλληλη στιγμή να της το πει, έχασε το θάρρος του, δείλιασε. Και έτσι, η στιγμή πέρασε… η ευχή δεν ειπώθηκε.. το αστεράκι έχασε τη λάμψη του και σιγά σιγά απόμεινε ένα όμορφο στολίδι. Το έβαζαν κάθε χρόνο στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου που στόλιζαν, μέχρι που, πέρασαν τα χρόνια, γέρασε το αγόρι και δεν είχε πια διάθεση να στολίσει το δέντρο, ούτε μπορούσε να φτάσει ψηλά και να καρφώσει το αστέρι στο πιο ψηλό κλαδί. Είχε άλλωστε ξεχάσει πως υπήρχαν στολίδια στο σπίτι, καθώς παιδιά δεν υπήρχαν, αφού δεν παντρεύτηκε ποτέ. Κάποια στιγμή νοστάλγησε να ξαναδεί παλιές φωτογραφίες.. καταχωνιασμένες κάπου… πού να ήταν άραγε;
Άρχισε να ψάχνει ντουλάπες, συρτάρια, να ανοίγει κούτες.. ώσπου μια κούτα έπεσε στο πάτωμα και ξεχύθηκαν στολίδια ένα σωρό!. Πολύχρωμες μπάλες, γιρλάντες, δεσμίδες με φώτα!…τι κακό; Ποιός θα τα μάζευε τώρα; και ξαφνικά, να, εκεί, παραχωμένο μέσα στα στολίδια, αμυδρά ξεχώριζε κάτι, κάτι που κάποτε ίσως να είχε πιότερη λάμψη, μα τώρα ήταν θαμπό…. Ήταν το μικρό αστέρι….. Γονάτισε ο γέρος, το πήρε και το έκλεισε στην αγκαλιά του και πόσο παράξενο! νότισαν τα μάγουλά του, από τα δάκρυα που αυθόρμητα έτρεξαν ..και θυμήθηκε…. εκείνο το κορίτσι…..τι όμορφη που ήταν με το αστέρι στα μαλλιά! Σαν να την έβλεπε τώρα μπροστά του, με το παιδιάστικό της χαμόγελο, με το όμορφο φόρεμα, πόσο ωραία χόρευε….! Άπλωσε το χέρι του και νόμισε θα την αγγίξει, μα η οπτασία χάθηκε, του φάνηκε σαν να πέταξε από το ανοιχτό παράθυρο έξω στη νύχτα κι όπως άπλωσε το χέρι του έξω από το παράθυρο, να την κρατήσει ακόμα λίγο, του γλίστρησε τ’ αστέρι και έπεσε στον δρόμο….Τι κρύα και άγρια νύχτα….σκέφτηκε….και τώρα, πώς θα το έβρισκε να το βάλει πίσω στη ζεστασιά, που ήταν φυλαγμένο τόσα χρόνια; κοίταξε έξω από το παράθυρο, ζύγισε την απόσταση , σκεφτόταν να βγει να το ψάξει, μα εκείνη την στιγμή γέλια ακούστηκαν , μια παρέα παιδιών πλησίαζε, ένα παιδικό χέρι πήρε το αστέρι , το κοίταξε έκπληκτο, και χαρούμενο το έδειξε στους φίλους του και ξεφώνισε….Κοιτάξτε πόσο όμορφο και λαμπερό είναι! θα το χαρίσω στο κορίτσι μου! πού θα βρω πιο όμορφο δώρο για εκείνη που λατρεύω; Ο καλός μας γεράκος χάρηκε και σκέφτηκε πως καλύτερα έτσι θα ήταν, να το κρατήσουν δυο παιδιά που αγαπιούνται.
Πραγματικά, το αστεράκι είχε ξαναβρεί την λάμψη του! μια υπέροχη λάμψη, τόσο έντονη και όμορφη, που φώτιζε την σκοτεινή νύχτα.! Ήταν η λάμψη της αγάπης!!!!
Δεκέμβρης 2014
Περιλαμβάνεται στο Ανθολόγιο παραμυθιών «Στην ανέμη τυλιγμένη» των Εκδόσεων Συμπαντικές διαδρομές 2016
Πηγή εικόνας
https://www.facebook.com/1508068522841521/photos/a.1527953250853048/1527952744186432
Νικολέττα Ρεπάνη