Της Εύας Αλιβιζάτου*
Πόλεμος ‒ μάστιγα για την ανθρωπότητα. Πόλεμος ‒ από παλαιοτάτων χρόνων στη γη. Ζωές που αφαιρούνται, ζωές που πονούν, ζωές που υποφέρουν. Εστίες πολέμου πολλές ανά τις ηπείρους. Με το φόβο πάντα να ελλοχεύει για μια παγκόσμια κλιμάκωση. Προοπτική του, η καταστροφή στη γήινη σφαίρα.
Διαδηλώσεις ανθρώπων στην προσπάθεια τους ν’ αφυπνίσουν τη συνείδηση των πολεμοχαρών, εκλιπαρώντας να ζήσουν ήρεμα, με ειρήνη και γαλήνη για τον λαό τους.
Όταν υπάρχει ειρήνη, υπάρχει αγάπη, υπάρχει χαρά, υπάρχει ασφάλεια και προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον. Οι οικονομικοί πόροι μιας χώρας αυξάνονται μέσω της βιομηχανίας, του εμπορίου, του τουρισμού, της γεωργίας. Έχοντας ειρήνη, συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της τέχνης, της επιστήμης, ακόμα και της πολιτικής σταθερότητας.
Η ελευθερία είναι το ύψιστο δικαίωμα κάθε ανθρώπου. Πανανθρώπινη αξία και έμπνευση του ανθρωπιστικού πνεύματος. Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα ν’ αφοσιωθεί στην προσωπική του μόρφωση, στην καλλιέργεια, στην αυτοβελτίωσή του.
Μα, ο φρικαλέος πόλεμος ενίοτε παραμονεύει μανιασμένος, σαν όρνεο, να κατατροπώσει τον “τυπικά” εχθρό του. Δίνει τη δική του μάχη και καραδοκεί να επιβάλλει την οργή του, με στόχο τον θάνατο, το ψέμα, την αδικία, την ολοκληρωτική απώλεια, αλλά και την οικονομική καταστροφή. Ο άνθρωπος αισθάνεται πολεμοχαρής, με μανία εξόντωσης, καταδίωξης του συνανθρώπου του. Οι φόνοι γίνονται στοιχεία μιας καθημερινότητας.
Για τις θλιβερές επιπτώσεις του πολέμου στον ψυχισμό των ανθρώπων έχουμε μόνο θλίψη να νιώσουμε. Τα τραύματα που δημιουργούνται, ψυχοπνευματικά, δεν φεύγουν ποτέ.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η ειρήνη επιβάλλεται. Με ουσία, λογική, αγάπη, με περιεχόμενο. Δεν είναι απλά ένα σύνθημα σε πανό. Η έλλειψή της μας οδηγεί σε αφανισμό. Ας κινηθούμε όλοι οι λαοί με σύνεση και ψυχραιμία.
Αισιοδοξούμε ότι κάποτε θα μπορέσουμε να προσπεράσουμε συμφέροντα, απληστία, αλαζονικές συμπεριφορές. Στον πόλεμο, ας θυμόμαστε ότι, υπάρχουν αφανισμένες ζωές, υπάρχουν μόνο ηττημένοι, ποτέ νικητές.
Σας παραθέτω ποίημά μου:
«Το βιβλίο»
Σ’ ένα περβάζι μουχλιασμένο
κάποιο βιβλίο παρατημένο
μ’ ένα εξώφυλλο σταχτί
ανάγλυφα τα γράμματα
τα καρτερεί κάποια ψυχή.
Περαστικός σταμάτησε
κοιτώντας το σαν πειρασμό
θέλησε να το αγγίξει.
Τα χέρια τα τρεμάμενα ανοίγουν τις σελίδες
μυρίζουν την παλαιότητα των κίτρινων των φύλλων
ο άγνωστος ξεκίνησε ταξίδι στην ανάγνωση
διαβάζει για έναν πόλεμο
χρόνια πίσω τον πήγε.
Της κατοχής χαλάσματα
τον θάνατο θυμάται
παίρνει μορφή, μα όχι Θεέ μου,
δεν μπορεί!!
Σαλεύει ο νους σαν σκέφτεται
τον άφαντο μικρό αδερφό, που χάθηκε μια νυχτιά
τον πήρε ο άσπονδος εχθρός!
Ποτέ του δεν τον βρήκε
μα στης σελίδας το χαρτί
το πρόσωπο του είδε!
Πέφτει στον δρόμο αγκαλιά
κρατώντας το βιβλίο
ουρλιάζει λύκος γίνεται
και χάνεται η πνοή του.
Περαστικοί σαν τον κοιτούν
κανείς δεν σταματαίνει
Βροχή γεμίζει ξαφνικά
το ανοιχτό βιβλίο
Ο ουρανός τον καρτερεί
με θλίψη και οδύνη
είναι η ψυχή του αδερφού
που τόσα χρόνια πέρασαν
και τώρα θ ανταμώσουν,
ένα βιβλίο η ζωή
πίσω πια το αφήνει.
Πηγή εικόνας
Βιογραφικό συντάκτριας
* https://greekhumans.com/h-eya-alivizatou-syntaktria-sto-greekhumans/