Άγρυπνος από της σάρκας μου το άγριο κομμάτιασμα
Σε σπηλιά απόμακρη, γεμάτη σκιές,
Έρωτα, τα έβαλες μαζί μου
Πεσμένος, φθαρτός, στο Θρακιώτικο ακρογιάλι της ψυχής μου
Ψυχορραγώ, με ικεσία θρηνώ στον καθρέφτη της σιωπής μου.
Σαν θρόισμα ήρθε το μαντάτο, χρησμός που με καταδίκασε μόνο
Η ψυχή μου λαβώθηκε με ύπουλες χαρακιές, μα θάβω γενναία τον πόνο
Από τα σπλάχνα μου πολυστέναχτος θρήνος ξεπηδά μάταια, ω τι καταδίκη!
Στης μοναξιάς τη φυλακή, δεν θα γαληνέψω ποτέ της ψυχής μου τον τρόμο.
Στεφανωμένο με θλίψη κυλάει το δάκρυ, η γεύση στη γλώσσα στυφή
Σε έρημες κατοικίες, μοναχικές, περιφέρεται η απουσία σου στη ψυχή
Ξεψύχησε ο Έρωτας, μοιρολογώ με παθιασμένη, ύστατη αναπνοή
Νεκρή ύπαρξη η ζωή μου, σαν βάδισες στον κρύο τάφο εσύ.
Αχ καημέ μου, γέμισες τη ψυχή μου απραγματοποίητα ταξίδια
Φουρτουνιασμένες θάλασσες και ακάνθινους δρόμους να διαβούμε
Μα εγώ, της αγάπης σου τα ακροδάχτυλα, ήθελα συνοδοιπόρο
Τις ρυτίδες μας, το αποτύπωμα του χρόνου μαζί να μοιραστούμε.
Χλεύασέ με Χάρε νικητή! Ω, φεγγαρολουσμένη μου, τι δυστυχία!
Τι κι αν αξημέρωτα, ελπιδοφόρα, λάτρεψα το προσκεφάλι σου
Του Αχέροντα την πύλη, θνητή Αφροδίτη μου περπάτησες,
Σε στίχους σε νεκροφιλώ, μα δεν λησμονώ στιγμή τη λάμψη σου.
Η πνοή μου στην αγάπη, δεν αρκεί.
Έλα, Έρωτα, θανάτωσε με!
Η Οδύσσεια μου στη γη αυτή, με προφητεία πικρή θα τελειώσει
Μα έχω την ψευδαίσθηση, πως το πνεύμα μας, αέρινη μου Πηνελόπη
Σαν άρρηκτος ερωτικός δεσμός, τις ψυχές μας σφιχτά θα ενώσει.
Σκέψεις μίας άγρυπνης ζωής…..που λαχταρά τον έρωτα στην απόλυτη ένωση ψυχής.
Πηγή Φωτογραφίας
https://www.dogma.gr/diafora/pote-dimiourgeitai-psychi/33495/
Μιλτιάδης Γκάγκος