Της Ιωάννας Σταθοπούλου*
Επέλεξα να μείνω εδώ.
Δίχως δεύτερες σκέψεις.
Ήταν απόφαση καρδιάς.
Εδώ.
Ξένη σε έναν ξένο τόπο.
Να κερνάω καλημέρες και να εισπράττω βλέμματα εχθρικά.
Να απλώνω χάδια στο σχοινί και να μαζεύω τσαλακωμένα λόγια.
Να κεντώ αγάπης ιστούς και να μπαλώνω τρύπια συναισθήματα.
Ακόμα εδώ.
Ξένη σε έναν αφιλόξενο τόπο.
Μια φορά ξένη, πάντα ξένη.
Να ματώνω και να επιμένω.
Να πέφτω και να σηκώνομαι.
Ξανά και ξανά.
Μόνο και μόνο επειδή μου αρκεί να χαζεύω τους ήλιους που κοιμούνται κάτω από το δέρμα σου, μέσα σε συννεφιασμένους και μουντούς ουρανούς.
Μου αρκεί να τους βλέπω να ξυπνούν μαζί σου την αυγή και να φωτίζεται η φορτωμένη μέρα μου.
Και οι μέρες να ανάβουν και να σβήνουν πάνω στο δικό σου στρώμα.
Και το στρώμα να γίνεται ένα μικρό καταφύγιο, για να κοιμούνται γαλήνια οι κατατρεγμένες σκέψεις μου.
Να ηρεμούν από τους εφιάλτες όλων εκείνων των στιγμών που σκιάζουν τα ξέφωτα μου, με αγωνίες και ανασφάλειες.
Να σβήνουν αυτόματα τα λάθη με μια κόκκινη γραμμή.
Μόνο και μόνο για όλα όσα είσαι εσύ.
Και στο τέλος κάθε μέρας, να περιμένω καρτερικά στης μοναξιάς το θρόνο. Χωρίς γονείς, συγγενείς και φίλους.
Να δω εκείνο το χαμόγελο που φέγγει ευτυχία πάνω στα χείλη σου.
Για να γελάσω δυνατά και ευτυχισμένα.
Για να ξεγελάσω επιτακτικά και απόλυτα.
Κι από τη θερμή του χαμόγελού σου, να ζεσταθεί κάθε τι σε αυτήν την ξενιτιά.
Μαζί κι εγώ που σε ‘χω και σε ζω ως έρωτα και ως πατρίδα.
Πηγή εικόνας
https://box-stories.gr/metanasteusi-stin-elbetia-mia-eksomologisi/
*Βιογραφικό συντάκτριας
https://greekhumans.com/i-hwanna-stathopulu-sintaktrha-sto-greekhumans/