Της Σοφίας Παπασταύρου*
Μέχρι κι ο ήλιος κάηκε.
Και το φεγγάρι δάκρυσε.
Φωνές ακούγονται και κλάματα ανθρώπων,
μοιάζει σκηνή από ταινία.
Μητέρες με παιδιά στην αγκαλιά,
πατεράδες να σώζουν ό,τι μπορεί να σώζεται.
Ηλικιωμένους να καταρρέουν.
Και ζώα να ασφυκτιούν, να γονατίζουν.
Κρύφτηκε ο ουρανός με γκρι χρώμα και δάκρυ πίσω από τις φλόγες.
Πύρινη λάβα γύρω και στη μέση ήρωες με κομμένη αναπνοή να παλεύουν.
Δεν έχει χρώμα ο ήρωας,
δεν φοράει μπέρτα,
μονάχα γυμνά χέρια και μάνικες.
Άνθρωποι να τρέχουν χωρίς να βρίσκουν δρόμο να ξεφύγουν,
άνθρωποι να βοηθάνε ανθρώπους.
Μα μεγάλα κεφάλια πουθενά, κρυμμένα πίσω από κάμερες να λένε τα ίδια σα να τα έχουν γράψει, σαν κάποιος να τους τα ψιθυρίζει σε μια μεγάλη παράσταση.
Υπάρχει βοήθεια, αλλά από ανθρώπους που είναι άνθρωποι, ναι, ναι…..
..γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι άνθρωποι.
Άνθρωποι μικροί και απάνθρωποι.
Μέχρι και ο Θεός στέρεψε τα δάκρυα του.
Δεν έχει άλλα δάκρυα να ρίξει για εμάς.
Σπάει η καρδιά και γίνεται κομμάτια σε τέτοιες εικόνες, σπάει η φωνή και μένει η προσευχή για όλους αυτούς που βλέπουν την κόλαση και παλεύουν μαζί της.
Αχ, Ελλάδα μου σε κάψανε.
Το μπλε σου έκαναν σκούρο,
το πράσινο σου αφάνισαν και το χρυσό το
το φως σου, βύθισαν στο σκοτάδι.
Πηγή Εικόνας
Royal Soul https://www.instagram.com/royalsoul____/
Στο Royal Soul μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες «Λογοτεχνικές Γραμμές»
Βιογραφικό συντάκτριας
* https://greekhumans.com/2022/01/16/h-sofia-papastayrou-syntaktria-sto-greekhumans/