Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Ἡ ἀρχὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους προβάλλει σήμερα.
Ἡ κάθε νέα ἀρχή, εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ποὺ δίνει ἔμπνευση, θάρρος καὶ ὁρμή.
Ἡ πρώτη ἀρχὴ δόθηκε στὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν δημιουργία του ἀπὸ τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος δημιούργησε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα ἀπὸ τὸ μὴ ὂν στὸ εἶναι, ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη.
Οἱ Πρωτόπλαστοι δὲν συνέχισαν τὴν πορεία τους πρὸς τὴν τελείωση, ἀλλὰ ὑποκύπτοντες στὸν πειρασμὸ τῆς αὐτοθέωσης, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς.
Καὶ ὁ Ἀδὰμ ἐκάθισε ἔναντί του Παραδείσου καὶ ἔκλαιγε πικρῶς. Σὲ αὐτό, ὅμως, τὸ πικρὸ κλάμα, ἐνυπῆρχε καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ μία νέα ἀρχή.
Ἡ δεύτερη ἀρχὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο δόθηκε μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας.
Μετὰ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀκούγεται ἡ μακαρία Του φωνὴ πρὸς τοὺς δικαίους ποὺ βρίσκονταν στὸν ἅδη: «Εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον» (Κοντάκιο Σταυροπροσκυνήσεως).
Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὡς ἰδιαίτερη ὑπόσταση, ἔχει τὴν πρώτη ἀρχὴ ἀπὸ τὴν γέννησή του, ἀπὸ τὸ μὴ ὂν στὸ εἶναι.
Καὶ εἶναι μακάριοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ γνωρίζουν ὅτι, ἐρχόμενοι στὸ εἶναι, πορεύονται πρὸς τὸν Θεό, τηρώντας τὶς ἐντολές Του, καλλιεργώντας τὶς ἀρετές, θεραπεύοντας τὰ πάθη, ἀγωνιζόμενοι νὰ ἀποκτήσουν τὴν τελεία ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο.
Τὴν εὐλογία αὐτῆς τῆς γνώσης, τὴν ἔχουμε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς διασώζει τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Γνωρίζουμε, δηλαδή, ποὺ πορευόμαστε.
Στὴν πορεία μᾶς αὐτὴ συναντοῦμε πολλὰ ἐμπόδια, ποὺ συχνὰ φαντάζουν ἀνυπέρβλητα.
Ἐμπόδια ἀπὸ τὸν παλαιό μας ἑαυτό: πάθη, λάθη, πτώσεις, ἀμέλεια, ἀδυναμία, ἐγωισμός, ἀναισθησία, ἀμετανοησία.
Ἐμπόδια ἀπὸ τὶς ἐπιφορὲς τοῦ βίου: ἀσθένειες, ἀδικίες, ἀνέχεια, ἀνεργία, κοινωνικὴ ψυχρότητα, μόνωση.
Προκλήσεις ἀπὸ τὸ ἄθεο περιβάλλον καὶ ἀπὸ τὸν ἀλαζονικό, ἐμπαθῆ καὶ ἀποστάτη κόσμο.
Ἄλλοτε αἰσθανόμαστε φορτωμένοι μὲ μεγάλα βάρη καὶ ἐνοχές. Θὰ ἐπιθυμούσαμε νὰ γυρίσουμε τὸν χρόνο πίσω· νὰ θεραπεύσουμε πληγές, νὰ σβήσουμε χρέη, νὰ «κολλήσουμε τὸ γυαλὶ ποὺ ἔσπασε», νὰ αἰσθανθοῦμε πάλι νέοι ψυχικά.
Θὰ ἐπιθυμούσαμε νὰ σβήσουμε τὸ καταπιεστικὸ παρελθὸν «πατώντας delete (ντιλίτ)», ὅπως θὰ ἔλεγαν οἱ νέοι, γί΄ αὐτὰ ποὺ μᾶς βαραίνουν.
Γεμάτοι βάρη καὶ προβλήματα ἀναζητοῦμε μία «νέα ἀρχή».
Περιμένουμε μία φωνὴ νὰ μᾶς πεῖ: «Ἔλα, παιδί μου, ἂς βάλουμε μία νέα ἀρχή».
Οἱ μοναχοί, ὅταν εἶχαν πτώσεις καὶ ἀδιέξοδα, ἔτρεχαν στοὺς Ἀββάδες τῆς ἐρήμου. Καὶ οἱ Ἀββάδες τοὺς στήριζαν, λέγοντάς τους: «Ἂς βάλουμε μία νέα ἀρχὴ μετανοίας». Γιατί ἡ μετάνοια σβήνει τὸ βεβαρυμένο παρελθὸν καὶ δίνει ἔμπνευση γιὰ τὸ μέλλον.
Ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνει πολλὲς εὐκαιρίες γιὰ νὰ βάλουμε νέα ἀρχή.
Μᾶς χαρίζει τὶς Δεσποτικὲς Ἑορτές, ὅλες τὶς Ἑορτὲς γενικότερα, κατὰ τὶς ὁποῖες τελοῦνται τὰ Μυστήρια τῆς Ἐξομολόγησης καὶ τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ δυναμώνει ἡ ἀγάπη μας γιὰ τὸν Χριστό.
Μᾶς χαρίζει τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, κατὰ τὴν ὁποία ἀναλογιζόμαστε τὰ παλαιά, ὄχι γιὰ νὰ βαρύνουμε τὴν καρδιά μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ σβήσουμε μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν συγχώρηση.
Ἀρχὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, γιὰ νὰ ἐπεκταθοῦμε πρὸς τὰ ἐμπρός, στὴν πορεία πρὸς τὴν τελείωσή μας, πρὸς τὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς μας, πρὸς τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν καὶ τῆς τελείας ἀγάπης γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο.
Νέα ἀρχή, γιὰ νὰ παρακαλέσουμε τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους Του, νὰ μᾶς βοηθοῦν στὴν καθημερινότητά μας, ὥστε νὰ μὴ γίνεται αὐτὴ ἐμπόδιο στὴν πνευματική μας ζωή, ἀλλὰ νὰ συντελεῖ στὴν πνευματικὴ προκοπή.
Νὰ βάλουμε νέα ἀρχὴ συμπεριφορᾶς, γιὰ νὰ μὴ πληγώνουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ νὰ τοὺς εὐεργετοῦμε.
Νὰ βάλουμε νέα ἀρχὴ λογισμῶν, γιὰ νὰ μὴ μᾶς κλέβουν τὴν ζωή, νὰ μὴ μᾶς ἀχρηστεύουν, νὰ μὴ μᾶς φονεύουν, ἀλλὰ νὰ εἶναι καλοὶ λογισμοί, ποὺ θὰ μᾶς δημιουργοῦν ἔμπνευση, ταπείνωση καὶ κατάνυξη.
Νὰ βάλουμε νέα ἀρχὴ γνώσης, μὲ πνεῦμα μαθητείας, σὰν παιδιὰ ποὺ πηγαίνουν πρώτη φορὰ στὸ σχολεῖο, ἕτοιμοι νὰ ρουφήξουμε τὴν γνώση ποὺ ὁ Θεὸς μᾶς προσφέρει μέσα ἀπὸ τὴν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας.
Νέα ἐκκλησιαστικὴ χρονιὰ ἀνοίγεται ἐνώπιόν μας, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός μας, ὅπως μᾶς διηγήθηκε ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα (Λκ. δ΄), ἦρθε νὰ εὐαγγελιστεῖ, νὰ στηρίξει, νὰ θεραπεύσει, νὰ ἐλευθερώσει, νὰ φωτίσει, νὰ συγχωρήσει, νὰ δώσει ἐλπίδα καὶ ζωή.
Ἂς ἀκούσουμε πάλι, ἀδελφοί, τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ:
«Δεῦτε πρὸς μὲ πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγῶ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἔφ΄ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἄπ΄ ἐμοῦ, ὅτι πράος εἰμι καὶ ταπεινὸς τὴ καρδία καὶ εὐρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστιν» (Μάτθ. ἴα΄).
Ἂς ἀκούσουμε τὴν φωνὴ τοῦ Ἀββᾶ Πατέρα μας, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται μὲ τὸ στόμα τῶν Ποιμένων καὶ τῶν Ἀββάδων κάθε ἐποχῆς:
«Ἔλα, παιδί μου, ἂς βάλουμε μία νέα ἀρχή».
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ εὐλογίες
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Καστορίας Καλλίνικος
1η δημοσίευση κειμένου
https://www.imkastorias.gr/arxeio-arthron/keimena-mitropolitou/144433/
Πηγή εικόνας