Της Ιωάννας Σταθοπούλου*
Η κυρία Ελένη ήταν νεοφερμένη στον οίκο ευγηρίας μας. Στα 75 της ήταν η πρώτη φορά που θα έκανε Χριστούγεννα μακριά από τον γιο της, γεγονός που τη γέμιζε θλίψη. Κι όσο κι αν την πονούσε η εγκατάλειψη και η απόσταση από τον μονάκριβό της, προσπαθούσε πεισματικά να δικαιολογήσει και να σεβαστεί την απόφασή του.
Μια απόφαση που πήρε αυτός για αυτήν. Ή σχεδόν αυτός. Λες και είχαν αντιστραφεί ξαφνικά οι ρόλοι. Από τότε που αυτός ήταν παιδί κι εκείνη αποφάσιζε τι ρούχα θα φορέσει. Τι φαγητό θα φάει. Πόση ώρα θα παίξει το απόγευμα στην αλάνα και με ποιους. Τώρα φαίνεται πως αυτή ήταν το παιδί της υπόθεσης και πως έπρεπε να συνηθίσει τη νέα τάξη πραγμάτων, είτε της άρεσε, είτε όχι.
<<Το ζευγάρι πρέπει να μένει μόνο του>>, έλεγε <<Χωρίς εμένα στα πόδια τους. Αυτό είναι το σωστό.>>
Αλλά ποιός ορίζει το σωστό και το λάθος; Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά ποιό είναι το ηθικό και το πρέπον απέναντι στους γονείς;
Ήρεμος άνθρωπος και διακριτικός, δεν ήθελε να δημιουργεί προβλήματα και να κακοκαρδίσει κανέναν. Ούτε να νιώθει παρείσακτη, πάρα τις φιλότιμες προσπάθειες της νύφης της να την πείσει για το αντίθετο.
Τελικά, η κοινή τους πορεία κράτησε μόνο δύο μήνες. 61 ημέρες άντεξε η μικροσκοπική και νευρασθενική Μαρία την πεθερά της. 61 ημέρες της πήρε για να πείσει τον άντρα της, πως ο οίκος ευγηρίας ήταν η καλύτερη λύση για όλους.
Άργησε να μου μιλήσει για τη ζωή της κι όταν το έκανε, πίσω από κάθε λέξη και κάθε σημείο στίξης που έβγαινε αργά και κάπως διστακτικά από το στόμα της, καταλάβαινα πόσο μαράζι έκρυβε μέσα της.
Πρέπει κάτι να κάνω να της φτιάξω τη διάθεση, σκέφτηκα. Εδώ μέσα σβήνει κάθε μέρα από τον καημό της. Μαραίνεται σα λουλούδι δίχως νερό και τρομάζω μόνο και μόνο στη σκέψη πως δε θα αντέξει για πολύ ακόμα εδώ.
Αποφάσισα να ψάξω το γιο της. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του με σκοπό να του ζητήσω να επικοινωνήσει με τη μητέρα του. Μέρες που ήταν, ένα τηλέφωνο έστω, θα της έφτιαχνε κάπως τη διάθεση.
Έπειτα από πολλές άκαρπες προσπάθειες βρήκα τη γραμματέα του η οποία με ενημέρωσε πως ο κύριος Δημήτρης Μαθιόπουλος απουσίαζε στο εξωτερικό για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του.
Απογοητεύτηκα κι άρχισα να αυτοσχεδιάζω μιας και δεν είχα το χρόνο με το μέρος μου.
Το βράδυ η κυρία Ελένη είχε φορέσει τα καλά της. Είχε πιάσει τα λευκά μαλλιά της σε ένα επιμελώς ατημέλητο κουβάρι και φορούσε κοκκινάδι στα λεπτά της χείλη. Καθισμένη στο κρεβάτι της κοιτούσε με σταυρωμένα χέρια έξω από το παράθυρό της ανυπόμονα. Έμοιαζε σαν κάποιον να περίμενε, σα να πρόσμενε ένα θαύμα. Αρνήθηκε ευγενικά να συμμετέχει στη γιορτή μας και όταν η ώρα πέρασε ξάπλωσε στο κρεβάτι της.
Όταν μπήκα στο δωμάτιο της, τη βρήκα να κοιτά το ταβάνι. Ήταν σιωπηλή και μελαγχολική. Βυθισμένη στις σκέψεις της, ούτε που άκουσε που την καλησπέρισα. Την πλησίασα με ένα μπουκέτο λουλούδια κι ένα κουτί δίπλες που ήξερα πως της άρεσαν πολύ. Της τα έδωσα έχοντας φορέσει το πιο γλυκό μου χαμόγελο, με μία έξτρα δόση πειθούς για να μην καταλάβει το ψέμα μου.
<<Είναι από τον γιο σου>>, της είπα <<Ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Παρίσι δεν του επέτρεψε να είναι απόψε μαζί σου, αλλά μου είπε πως σε αγαπάει πολύ και θα πάτε βόλτα στον κήπο όταν επιστρέψει.>>
Το πρόσωπό της φωτίστηκε κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της. Κράτησε αμίλητη τα λουλούδια και τα γλυκά στα χέρια της λες και κρατούσε κάποιο θησαυρό. Τα κοιτούσε κι ήταν σα να έβλεπε το παιδί της μπροστά στα μάτια της.
Τι σου είναι η αγάπη και η ελπίδα τελικά; Βάλσαμο ακόμα και στην πιο μικρή πράξη ανθρωπιάς.
<<Καλά Χριστούγεννα!>> της είπα και χωρίς να μου δώσει καμία απάντηση έφυγα ευχαριστημένη από το δωμάτιο.
Εκείνα τα Χριστούγεννα η κυρία Ελένη πέταξε μονάχη για Γαλλία χωρίς επιστροφή. Με ένα μπουκέτο λουλούδια αγκαλιά. Ένα άδειο κουτί από δίπλες στο κομοδίνο της και το πιο λαμπερό χαμόγελο της στα λεπτά της χείλη με το κοκκινάδι σβησμένο.
Ποτέ μου δεν έμαθα εάν κατάλαβε το ψέμα μου ή εάν της αρκούσε η αλήθεια της πράξης μου. Το ενδιαφέρον! Ίσως μονάχα το ενδιαφέρον να ήταν αρκετό. Ναι, έστω και λίγο ενδιαφέρον αρκούσε για να ζεσταθεί η καρδιάς της πριν σταματήσει αιώνια κι αυτό κρατάω. Για να θυμάμαι και για να θυμάσαι. Ενδιαφέρον! Μόνο αυτό…
Πηγή εικόνας
*Βιογραφικό συντάκτριας
https://greekhumans.com/i-hwanna-stathopulu-sintaktrha-sto-greekhumans/