Πριν σε γνωρίσω αγάπη μου μετρούσα τους καημούς μου. Βρεγμένο σπίρτο ήμουνα
μέσ’ του βοριά την αγκαλιά
την ζέστη εκλιπαρούσα…
Τόσες χιλιάδες “σ’ αγαπώ” πάγωσαν στην σιωπή του.
Δεν έφταιξε ο άνεμος την φύση βοηθούσε, μία φύση που δεν
θέλησε ταίρι να μου ταιριάξει, εξάλλου δίπλα μου, για
πες ποια τάχα θα ριγούσε.
Πολλά τα χέρια πέρασαν στην σιγαλιά του χρόνου, κανένα δεν κατάφερε να ανάψει το όνειρο μου…
Στο πάτωμα με πέταγαν έχανα τον σκοπό μου, μαράζωνε το ζοφερό το άδικο παρόν μου.
Αυτό το σπίρτο μάζεψες μου έδωσες αξία, μου έμαθες
να αγαπώ με κάθε σημασία.
Στα μάτια σου συνάντησα τη σπίθα που μου λείπει, αυτή που χρόνια λαχταρώ το αντίδοτο της λύπης.
Την ευτυχία της φωτιάς άναψα να σου δώσω, στάχτη να γίνει ότι βρεθεί αρκεί να σε ανταμώσω…
Σε περιμένω μην αργείς με μια αγκαλιά λουλούδια στην αγκαλιά μου να βρεθείς με γέλιο και τραγούδια.
Πηγή εικόνας
https://www.nea-acropoli-athens.gr/arthra/filosofia/907-agapi
Διαβάστε κι άλλα ποιήματα στην ιστοσελίδα μας εδώ
https://greekhumans.com/category/small-texts/poems/