“Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα ’ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι
Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό σου να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε
Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ’ όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα ’μαι κοντά σου
Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου
Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ
Άδεια η ψυχή μου…”
(Όνειρο ήτανε, στίχοι-μουσική : Αλκίνοος Ιωαννίδης).
Κάποτε βρέθηκα με μια παρέα σε ένα σπίτι, όταν ξαφνικά ακούστηκε αυτό το τραγουδάκι. Ένα μικρό και ανεκτίμητο διαμαντάκι. Η συντροφιά μας αποτελούνταν από διαφορετικές ηλικίες, χαρακτήρες, εμπειρίες και βιώματα. Πρόσωπα γνώριμα, ιστορίες χιλιοειπωμένες, γνωστές σε όλους μας λίγο πολύ οι μάχες του καθενός, πληγωμένες καρδιές, ξεθωριασμένες αναμνήσεις, αξεπέραστες απώλειες και μια κοινή προσπάθεια, ένα κοινό πείσμα να συνεχίσουμε την πορεία μας όπως αρμόζει και όπως πιστεύει καλύτερα ο καθένας.
Και καθώς άρχιζε το τραγούδι, ξεκινούσε μαζί του και το όνειρο. Κρασί στα ποτήρια μας και μια αυθόρμητη σιωπή, μια μυστική συμφωνία να σταματήσουν οι ομιλίες κι ο καθένας να νιώσει το κομμάτι με τον τρόπο που εκείνος γνώριζε. Διακριτικά είδα μάτια να βουρκώνουν για μια αγάπη χαμένη, για το χαμό ενός παιδιού, για μια ευτυχία που έσβησε και δε θα επέστρεφε πια, για ένα φίλο που δεν έδωσε πολλά χρόνια τώρα σημεία ζωής, για την απώλεια ενός γονιού…Μέσα σε ένα όνειρο ξαναγεννήθηκε η επιθυμία αναβίωσης κάποιων πολύτιμων και διά παντός χαμένων αναμνήσεων. Η επιθυμία να ζήσει κανείς από το μηδέν μια ζωή όπως την λαχτάρησε αλλά τελικά μόνο να την ονειρευτεί μπορεί.
“Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο”…“Μην ξημερώνεις ουρανέ”. Το τραγούδι συνεχιζόταν κι η ελπίδα που έφερνε το όνειρο μαζί του συνοδευόταν και από τη βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε, κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσουμε παρά τον ασίγαστο πόθο μας το όνειρο να γίνει από δω και πέρα η μοναδική πραγματικότητά μας. Τα συναισθήματα κατέκλυσαν τις καρδιές μας, κύλησαν στα μάτια μας και φάνηκαν στα βλέμματά μας ενώ ο χώρος γέμισε με προσμονή, αγάπη, νοσταλγία για όσα κάποιοι έζησαν, για όσα κάποιοι έχασαν, για όλα όσα κάποτε είχαν και τώρα πια δεν έχουν. Για όλα όσα αγαπήσαμε και δε θα ξεχάσουμε ποτέ.
“Ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις…άδεια η ψυχή μου…”. Το τραγούδι τελείωσε και μαζί του το όνειρο. Πόσο το αγαπήσαμε αυτό το κομμάτι…Πόσους διαφορετικούς συναισθηματικούς πόνους ανακούφισε και πόσες ψυχές απάλυνε…Πόσους ανθρώπους, με διαφορετικούς καημούς ένωσε…Με τη μελαγχολία που έφερε, μας έκανε κοινωνούς μιας γλυκιάς μυσταγωγίας με μοναδικό σκοπό μια σύντομη ανάπαυλα του πόνου μέσα από μια αναγκαία και εύηχη ψυχική μορφίνη.
Η οικοδέσποινα σηκώθηκε να μας γεμίσει πάλι τα ποτήρια με κρασί για να πιούμε, για όλα όσα αγαπήσαμε και δε θα ξεχάσουμε ποτέ…
Πηγή Φωτογραφίας
https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/355789_poio-einai-oneiro-ton-oneiron-toy-anthropoy
Κική Καλλιπολίτη